Thursday 31 January 2013

స్త్రీలని గౌరవించండి.. లేదా అడుక్కుతినండి! (మా స్కూలు కబుర్లు)



అనగనగా ఒక బడి. ఆ బడి పేరు శ్రీమాజేటి గురవయ్య హైస్కూలు. అది గుంటూరు పురమునకే తలమానికముగా బ్రాడీపేట యందు వెలసియున్నది. మా బడి నావంటి ఎందఱో అజ్ఞానులకి విజ్ఞానాన్ని ప్రసాదించిన ఒక చదువుల నిలయం.

ఇప్పుడు నేను రాస్తున్న కబుర్లు ఎర్లీ సెవెంటీస్ (1970-3) నాటివి కావున.. అది ఆ రోజుల్లో ఒక రోజు. సమయం ఉదయం ఎనిమిది గంటలు. స్థలం మా స్కూల్ ఓపెన్ ఎయిర్ ఆడిటోరియం. విద్యార్ధులందరం తరగతుల వారిగా వరసలో నించునున్నాం. ఇలా నించోడాన్నే 'అసెంబ్లీ' అందురు.




మా స్కూల్లో 'వందేమాతరం' రికార్డుని పిన్ను మార్చకుండా అదే పనిగా వేలసార్లు తిప్పినందువల్ల.. రికార్డ్ అరిగిపోయి చాలా రోజులైంది. రికార్డ్ ప్లేయర్ కి 'కీ' ఇచ్చి పబ్లిక్ ఎడ్రెస్ సిస్టంలో (యాంత్రికంగా, నిర్వికారంగా) ప్లే చెయ్యడం మొదలెట్టాడు గోపాలరావు.

గోపాలరావు మా సైన్స్ లేబొరేటరీ అసిస్టెంట్. అతని శరీరచాయ నల్లగాను, తలంతా ముగ్గుబుట్టగాను ఉండుటచే బ్లాక్ అండ్ వైట్ ఫోటో నెగెటివ్ లా అనిపిస్తుంటాడు. చిటపట ధ్వనుల మధ్య.. వినబడీ వినబడనట్లు 'వందేమాతరం' అంటూ వణుకుతూ గీతం మొదలైంది.

మాకు హెడ్ మాస్టారు శ్రీ వల్లూరి జగన్నాధరావు గారు. తెల్ల చొక్కా, నల్ల పేంటు, దళసరి ఫ్రేము కళ్ళద్దాలు, దబ్బపండు శరీర చాయ. దుర్యోధనుని చేత గదా దండము వలె ఆయన చేతిలో పొడవాటి కేన్ బెత్తం. ఆయన సింహంలా స్టేజ్ మీద నిలబడి ఉన్నారు. కనుసన్నల్లో అందర్నీ గమనిస్తున్నారు. ఆయనంటే మాకు భ..భ.. భయం. హ.. హ.. హఢల్!

అందుకు అనేక కారణాలు. మన కళ్ళల్లోకి చూస్తేనే ఆయనకి మనం చదువుతున్నామో, లేదో తెలిసిపోతుంది.. ట! అందుకే (తెలివిగా) నేనెప్పుడూ ఆయన కళ్ళల్లోకి చూళ్ళేదు. ఆయన కేన్ బెత్తాన్ని భారీగా వాడతారు. ఆయన రోజూ ఈ 'అసెంబ్లీ'ని పార్లమెంట్ స్థాయిలో చాలా సీరియస్ గా నిర్వహించేవారు.




'వందేమాతరం' అయిపొయింది. ఒక 'రాముడు బుద్ధిమంతుడు' వంటి విద్యార్ధి ఇంటి దగ్గర రాసుకొచ్చిన వివేకానందుని ప్రవచనాలు, గాంధీ సూక్తులు.. మైకులో పెద్దగా అరుస్తున్నట్లు చదివాడు (సాధారణంగా ఇట్లాంటి గొప్ప పనులు ఏ పుచ్చా గాడో, పాటిబండ్ల గాడో చేస్తుంటారు. వారిద్దరూ మైకు ముందున్న ఆ నాలుగు క్షణాలు దేశనాయకుల్లా తెగ ఫీలైపొయ్యేవాళ్ళు).

వల్లూరి జగన్నాధరావుగారు గొంతు సరి చేసుకుని మైక్ లో మాట్లాడటం మొదలెట్టారు.

"మనది పవిత్ర భారత దేశం. మనమంతా భారతీయులం. గాంధీ తాత ఎంతో కష్టపడి మనకి స్వాతంత్ర్యం తెచ్చారు. మనం ఈ పవిత్ర భారత దేశ పౌరులుగా గాంధీ గారి ఆశయాలు నెరవేర్చాలి. అందువల్ల మనమంతా అత్యంత బాధ్యతతో, క్రమశిక్షణగా జీవించాలి. అమ్మానాన్న దైవస్వరూపులు. వారిని గౌరవిద్దాం. మీరు ఉదయాన్నే ఫోరింటికి లేచి ఫైవింటి దాకా చదువుకోండి. సిక్సింటిదాకా అమ్మకి ఇంటి పనుల్లో సాయం చెయ్యండి. సెవెనింటికల్లా స్కూలుకి రెడీ అయిపోండి." (ఆయనకి 'ఇంటి' భాష అలవాటు.)

ఇంతలో మైక్ 'కుయ్' మని శబ్దం చేసింది. గోపాలరావు యాంప్లిఫైర్ కంట్రోల్స్ లో ఏదో మీటరు ముందుకి వెనక్కి తిప్పాడు. మొత్తానికి శబ్దం మాయమైంది. జగన్నాధరావుగారు మళ్ళీ మాట్లాడటం మొదలెట్టారు.

"స్త్రీలని గౌరవించండి. వారు లక్ష్మీ స్వరూపులు. సరస్వతి స్వరూపులు. అంటే దానర్ధం ఏమిటి? వారిలో లక్ష్మీ,సరస్వతి దేవతలు దాగి ఉంటారు. కానీ మనకి బయటిక్కనబడరు. అయితే మనమేమన్నా తప్పు చేస్తున్నామా అని లోపల్నుండి గమనిస్తుంటారు. అదే గమ్మత్తు. అంచేత మీరు ఆడపిల్లల్ని ఇబ్బంది పెట్టారో.. లక్ష్మీసరస్వతి దేవతలకి కోపం వస్తుంది. అప్పుడు సరస్వతీదేవి మీకు అన్ని పరీక్షల్లొ గుండుసున్నా వచ్చేట్లు చేస్తుంది. లక్ష్మీదేవి మీ జేబులో పైసా కూడా ఉండనివ్వదు. ఇప్పుడు రోడ్ల మీద అడుక్కు తింటున్నవాళ్ళంతా ఒకప్పుడు స్త్రీలని హింసించినవాళ్ళే. అర్ధమయ్యిందా.. " ఆయన ఉపన్యాసం ఈ ధోరణిలో ప్రతిరోజూ ఓ ఐదు నిముషాలు సాగుతుంది.

రోజూ 'సాగే' ఆయన ఉపన్యాసంలో ఎక్కువ భాగం రిపిటీషన్. నాకు విసుగు పుట్టేది. కాళ్ళు నొప్పెట్టేవి. ఆయన ఉపన్యాసం తరవాత దేశం కోసం రెండు నిముషాలు ధ్యానం! ధ్యానం అంటే ఏం లేదు. చేతులు జోడించి.. కళ్ళు మూసుకుని నిలబడాలి. ఆ రెండు నిముషాలు రెండు గంటల్లా అనిపించేది. (అయితే మన హెడ్ మాస్టర్ గారు కళ్ళు తెరిచి వాచ్ కేసి చూసుకుంటూ ధ్యానం సరీగ్గా చెయ్యరని తన దొంగచూపులతో మా సత్తాయ్ గాడు కనిపెట్టాడు.)



మీకు అసెంబ్లీ రావడం ఇష్టం లేదా? అంతసేపు నిలబడలేరా? అయితే ఒక ఫెసిలిటీ ఉంది. అదే భగవద్గీత క్లాస్. హాయిగా క్లాస్ రూంలో కూర్చోవచ్చు. బ్రహ్మాండం శీను (నా క్లాస్మేట్, క్లోజ్ ఫ్రెండ్), దీక్షితులు (నాకు ఒకేడాది జూనియర్) అక్కడ టీచర్లు. వారికి స్నేహమన్న అర్ధం తెలీదు. అందుకే వారికి స్నేహధర్మం లేదు. ఇద్దరూ కలిసి మమ్మల్ని చావగొట్టి చెవులు మూసేవాళ్ళు. 'ధర్మక్షేత్రే కురుక్షేత్రే.. ' అంటూ మొదలెడతారు. వాళ్ళు ఒక లైన్ చెబితే మనం కోరస్ గా అరుస్తూ ఆ లైన్ రిపీట్ చెయ్యాలి. ఈ క్లాస్ కనీసం అరగంట. ఇది అచ్చంగా పెనం మీద నుండి పొయ్యిలోకి పడటంలాంటి దన్నమాట!

చిన్నప్పట్నుండి నాది ద్వైదీభావ స్వభావం. హోటల్లో ఇడ్లీ తినాలా? అట్టు తినాలా? అన్నది కూడా తొందరగా తేల్చుకోలేను. కాబట్టి భగవద్గీత క్లాసులో నోరు నొప్పెట్టినప్పుడు అసెంబ్లీకి.. వల్లూరు జగన్నాధరావు గారి నీతిబోధనలకి చెవులు నొప్పెట్టినప్పుడు అసెంబ్లీకి మారుతుండేవాణ్ని.



ఈ రెండూ తప్పించుకోడానికి మూడో మార్గం కూడా ఉంది. అయితే ఇది కొద్దిగా రిస్కుతో కూడుకున్న వ్యవహారం. అది అసెంబ్లీ అయిపొయ్యే సమయానికి బ్రాడీపేట ఐదో లైన్లోంచి గోడ దూకి దొడ్డి దోవన స్కూల్లోకి రావడం. స్కూల్ అటెండర్ పరుశురాముడి దృష్టిలో పడితే ఓ మూడు పైసలు లంచం ఇచ్చి తప్పించుకోవచ్చు. అదే డ్రిల్ మాస్టర్ రామబ్రహ్మం గారి కంట్లో పడితే మాత్రం పంబరేగ్గొడతారు. మా సత్తాయ్, భాస్కరాయ్, బోడా నాగేశ్వర్రావులు దీరోదాత్తులు. వారు మాత్రమే ఈ గోడ దూకే సాహస కృత్యం చేసేవాళ్ళు. నాకు చచ్చే భయం. అంచేత నేనెప్పుడూ గోడ దూకలేదు.

సరే! ఒక పక్కన అసెంబ్లీ.. ఇంకో పక్కన భగవద్గీత. ఈ కష్టాలన్నీ దాటాం గదాని సంబరపడరాదు! క్లాస్ రూంలో పాఠాల మధ్య చాన్స్ దొరికితే చాలు (దొరక్కపోయినా కలిపించుకుని మరీ).. పరిమి ఆంజనేయశర్మ గారు, కల్లూరి నరసింహమూర్తి గారు, మాడభూషి భవనాచారి గారు, పోలూరి శ్రీమన్నారాయణ గారు.. మా గురువు గార్ల లిస్టు పెద్దది.. నీతి బోధన వాయింపుడు కార్యక్రమం రోజూ ఉండనే ఉంటుంది.




"మీరు డాక్టర్లవుతారా, ఇంజనీర్లవుతారా అనేది మాకు అనవసరం. అవన్నీ భుక్తి కోసం విద్యలు. మీరు మంచి పౌరులుగా ఎదగాలని మా కోరిక. పొరబాటున కూడా సమాజానికి హాని చెయ్యరాదు. మా శిష్యు లైన మీరు వెధవ పనులు చేస్తే మాకు, మన స్కూలుకి అవమానం." అంటూ ఏదో సందర్భంలో చెబుతూనే ఉంటారు.

ఇప్పుడు చెప్పండి. పొద్దస్తమానం ఈ సూత్రాల మధ్యన పెరిగిన నేను.. చదువు నిర్లక్ష్యం చేస్తూ.. అమ్మాయిలకి సైట్లు కొడుతూ, బీట్లెయ్యాలంటేనే ఎంతో కష్టపడాలి. నేను పుట్టుకతో బద్దకస్తుడను. అంచేత.. కష్టపడుతూ ఆ పన్లన్నీ చేసే ఓపిక లేక.. చదువుకుని సుఖపడుతూ బాగుపడిపొయ్యాను. చెడిపోవలసిన వయసులో బాగుపడి పోవుట చేత.. అలవాటై పొయ్యి.. అదే కంటిన్యూ చేసేశాను.




మొన్నామధ్య నా గురవయ్య హై స్కూల్ స్నేహితుడు కలిశాడు. అతగాడు ఢిల్లీలో ఏదో డిఫెన్స్ లాబ్ లో సైంటిస్టుగా పని చేస్తున్నాడు. మాటల సందర్భాన మా స్కూల్ ప్రస్తావన వచ్చింది. మావాడు మొహం ఆవదం తాగినట్లు పెట్టాడు.

"నాకు మన స్కూల్ గూర్చి చెప్పకు. దానంత దరిద్రపు స్కూల్ ఈ లోకంలోనే లేదు." కసిగా అన్నాడు.

ఆశ్చర్యపోయాను. "నేనింకా మన గురవయ్య బళ్ళో చదువుకోడం అదృష్టం అనుకుంటున్నానే!" అంటూ నసిగాను.

"నీ మొహం అదృష్టం. అది కూడా ఒక స్కూలేనా? ప్రతిరోజూ 'స్త్రీలని గౌరవించండి, నెత్తిన పెట్టుకోండి, పూజించండి' అంటూ జగన్నాధరావు గారు నా బుర్రలో నాగార్జునా సిమెంటుతో చైనా వాల్ కట్టేశారు. నాకా దెబ్బకి ఆడాళ్లంటే గౌరవంతో కూడిన భయం లాంటిదేదో పట్టుకుంది. ఇదో రోగం. నిజం చెప్తున్నా.. ఆయన దెబ్బకి నా జీవితంలో ఏనాడూ ఒక్క ఆడపిల్ల మొహం వైపు కూడా ధైర్యంగా చూళ్ళేదు."

"అదా సంగతి!" అంటూ నవ్వాను.

"పెళ్ళయిన రోజు నుండి భార్యని కూడా గౌరవిస్తున్నాను. ఆమెని ఏనాడూ నోరెత్తి చిన్న మాట కూడా అన్లేదు. అప్పుడప్పుడు కోపం వస్తుంది. గట్టిగా మాట్లాడాలంటే జగన్నాధరావు గారి లక్ష్మీసరస్వతుల అసెంబ్లీ పాఠం గుర్తొస్తుంది. పైగా ఆయన నాకేసి గుడ్లురుముతూ చూస్తున్నట్లనిపిస్తుంది. నాకింక నోరు పెగలదు. అందుకే మా ఆవిడ నన్నో వాజమ్మలా చూస్తుంది." దిగులుగా అన్నాడు.


మావాణ్ణి జాలిగా చూశాను. మెడిసిన్ సరైన మోతాదులో వాడితేనే ఫలితం బాగుంటుంది. అదే మెడిసిన్  ఓవర్ డోసేజ్ అయిపోతే కాంప్లికేషన్లొస్తాయి. మావాడు హెడ్ మాస్టర్ గారి బోధనలని మరీ సీరియస్ గా పట్టించుకుని.. దెబ్బతిన్నాడు. ఆ విధంగా స్కూళ్ళ వల్ల లాభాలే కాదు.. నష్టాలూ ఉంటాయని అర్ధమైంది.


మనవి..


ఈ పోస్ట్ నా గురవయ్య హైస్కూల్ స్నేహితుల కోసం రాశాను. కొందరికి విసుగనిపించవచ్చు. మన్నించగలరు. ఈ పోస్ట్ చదివిన మా స్కూల్ విద్యార్ధులు.. వల్లూరి జగన్నాధరావు గారి ఫోటో పంపిన యెడల.. ఆ ఫోటో ఈ పోస్టులో ప్రచురిస్తాను.

కృతజ్ఞతలు..

DSR.మూర్తి నా ప్రాణమిత్రుడు. 'మన స్కూల్ గూర్చి రాస్తున్నాన్రా' అనంగాన్లే.. సంతోషంగా, హడావుడిగా చక్కటి ఫోటోలు తీసి పంపాడు. (చివరి చిత్రం మా స్కూల్ సంస్థాపకులు శ్రీమాజేటి గురవయ్య గారిది.)

Monday 28 January 2013

ఘంటసాల పాటొచ్చింది.. గేరు మార్చు!


"గురూ గారు!"

"ఏమిటి శిష్యా?"

"మీరీమధ్య బ్లాగుల్లో ఘంటసాల భజన చేస్తున్నరెందుకు?"

"పిచ్చివాడా! బ్లాగులున్నదే భజన చేసేందుకు! నాకు నచ్చినవి నా బ్లాగులో రాసుకోకపోతే ఇంకెక్కడ రాసుకోమంటావ్? నీ ఇంటి గోడ మీద రాయమంటావా?"

"ఆ పని మాత్రం చెయ్యకండి. మొన్ననే సున్నం కొట్టించాను. మీరీమధ్య 'ఘంటసాలా! ఓ ఘంటసాల!' అంటూ ఒక టపా రాశారు. ఘంటసాల పాట సినిమా కథని ఎలివేట్ చేస్తుందన్నారు. కథని ముందుకు నెడుతుందన్నారు. నాకైతే మీ రాత కొద్దిగా 'అతి' అనిపించింది."

"నీకలా అనిపించిందా శిష్యా! సర్లే! ఇలా వచ్చి నా పక్కన కూర్చో. నీకిప్పుడో యూట్యూబ్ విడియో చూపిస్తాను. శ్రద్ధగా మనసు పెట్టి చూడు. అప్పుడుగానీ నీకు సత్యం బోధపడదు."

"చూడక తప్పదంటారా?"

"తప్పదు గాక తప్పదు. ముందుగా ఈ 'దేవదాసు' పాట చూడు. పార్వతికి పెళ్ళైపోయింది. దేవదాసుకి ఇంక అంతా అంధకారమే! 'నెరవేరని ఈ మమకారాలేమో.. ' అంటూ ఘంటసాల గానం రాబోయే ఘోరమైన, దుర్మార్గమైన ఏడుపు సన్నివేశాలకి ప్రేక్షకుల మూడ్ ని ప్రిపేర్ చేస్తుంది. ఇక్కడ ఈ పాట లేకుండా దేవదాసు తాగుడు మొదలెట్టేస్తే ప్రేక్షకులకి దేవదాసు పట్ల సానుభూతి అంతగా ఉండేది కాదు."




"చూశావు గదా! సినిమా టెక్నిక్ పట్ల ఎంతో అవగాహన, వాయిస్ మీద గొప్ప కంట్రోల్ ఉంటే తప్ప స్వరంలో అంత దుఃఖం పలకదు శిష్యా! దటీజ్ ఘంటసాల. ఏమంటావు?"

"కాదంటే మీరూరుకోరుగా!"

"ఋజువు చూపినా కూడా నీ బుర్రలో జ్ఞానద్వారాలు తెరుచుకోవట్లేదేమి శిశువా? అయితే ఇప్పుడు 'దొంగరాముడు' పాట చూడు. పాటలోనే కొంత కథ కూడా నడిపించేశాడు కె.వి.రెడ్డి. కాబట్టి సన్నివేశాలకి క్లుప్తత కూడా వచ్చింది. ఇటువంటి సారోఫుల్, బ్యాక్ గ్రౌండ్ సాంగ్స్ ని అనేక సినిమాల్లో ఘంటసాల రోట్లో వేసి చితక్కొట్టేశాడు. చపాతి పిండిలా పిసికేసాడు."



"ఎలా ఉంది?"

"గురూ గారు! నాకు సావిత్రి భలేగుంది."

"శిష్యా! నీకు విషయం మీద ఫోకస్ లేదు. అందుకే ఘంటసాలని వదిలేసి సావిత్రిని చూశావు. ఆడలేడీసుపై నీ దృష్టి మరలే అవకాశం లేకుండా ఇప్పుడు నీకు స్త్రీ పాత్ర లేని 'ఆత్మబంధువు' పాట చూపిస్తాను. చూడు."

"బాబోయ్! ఇప్పుడింకో పాట చూళ్ళేను. ఒప్పుకుంటున్నాను. ఘంటసాల గొప్పగాయకుడు."

"ఈ ముక్క నీ హృదయంలోంచి తన్నుకుంటూ రావాలి. నోట్లోంచి కాదు. ఈ 'ఆత్మబంధువు' పాట చూస్తే ఘంటసాల ఘనతేమిటో నీకే అర్ధమౌతుంది."




"గురూ గారు! నాదో డౌటు. అసలు సిన్మా మధ్యలో ఈ బ్యాక్ గ్రౌండ్ పాట లెందుకు? హాయిగా డ్యూయెట్ల తో సిన్మా లాగించెయ్యొచ్చుగా?"

"మంచి ప్రశ్నడిగావు! పూర్వం సిన్మాల్లో కథ ఉండేది. మోటార్ సైకిల్ నడిపేప్పుడు క్లచ్ తో ఎక్కువసేపు పనుండదు. కానీ మోటర్ సైకిల్ డ్రైవింగులో క్లచ్ అత్యంత ముఖ్యమైనది. అది లేకండా గేర్లు మార్చలేం. క్లచ్ నొక్కి గేరు మార్చినట్లు.. పాత సినిమాల్లో దర్శకులు 'ఘంటసాల బ్యాక్ గ్రౌండ్ సాంగ్' అనే క్లచ్ నొక్కి కథకి గేర్లు మార్చేవాళ్ళు. నువ్వీ సినిమాలు పూర్తిగా చూస్తేగాని ఈ పాటల పరమార్ధం తెలీదు."

"అద్సరే గానీ.. ఈ పాటలు ఇంత బాగా ఇంకెవరూ పాడలేరంటారా?"

"పాడలేకేం? పాడతారు. అయితే.. ఘంటసాల తప్ప ఇంకెవరు పాడినా ఆ పాట ఏడిపించేట్లు ఉండదు. ఏడిసినట్లుంటుంది. అదీ విషయం."

"ఏంటో గురూ గారు! మీరేమో ఇంత నిక్కచ్చిగా చెబుతున్నారు. ఈ సంగతులే నేను బయట చెబుతుంటే నా స్నేహితులకి కోపమొస్తుంది."

"ఓరి పిచ్చి నాగన్నా! అందరి మనోభావాలు గౌరవిస్తూ కూర్చోడానికి నువ్వేమన్నా కాంగ్రెస్ హై కమాండువా? 'కాఫీ రుచి కషాయం కన్నా మిన్న' అని చెబితే కొందరు కషాయ ప్రేమికుల మనోభావాలు దెబ్బతినొచ్చు. అంతమాత్రాన మన అభిప్రాయాలు చెప్పకుండా ఎలా ఉంటాం?"

"అవును గదా!"

"అవును. ఇకనుండీ నిన్ను ఎవరేమన్నా పట్టించుకోకు. ఘనమైన ఘంటసాల గానం గూర్చి గళమెత్తి గర్జించు. అర్ధమైందా?"

"చిత్తం. నేనలా చెయ్యాలంటే ఇప్పుడు మీరు నన్నొదిలి పెట్టాలి. శెలవు!"


(photos courtesy : Google)

ఘంటసాల పాటొచ్చింది.. గేరు మార్చు!


"గురూ గారు!"

"ఏమి శిష్యా?"

"మీరీమధ్య ఘంటసాల భజన చేస్తున్నరెందుకు?"

"పిచ్చివాడా! బ్లాగులున్నదే భజన చేసేందుకు! నాకు నచ్చినవి నా బ్లాగులో రాసుకోకపోతే ఇంకెక్కడ రాసుకోమంటావ్? నీ ఇంటి గోడమీద రాయమంటావా?"

"ఆ పని మాత్రం చెయ్యకండి. మొన్ననే సున్నం కొట్టించాను. మీరీమధ్య 'ఘంటసాలా! ఓ ఘంటసాల!' అంటూ ఒక టపా రాశారు. ఘంటసాల పాట సినిమా కథని ఎలివేట్ చేస్తుందన్నారు. కథని ముందుకు నెడుతుందన్నారు. నాకైతే మీ రాత కొద్దిగా 'అతి' అనిపించింది."

"నీకలా అనిపించిందా శిష్యా! సర్లే! ఇలా వచ్చి నా పక్కన కూర్చో. నీకిప్పుడో యూట్యూబ్ విడియో చూపిస్తాను. శ్రద్ధగా మనసు పెట్టి చూడు. అప్పుడుగానీ నీకు సత్యం బోధపడదు."

"చూడక తప్పదంటారా?"

"తప్పదు గాక తప్పదు. ముందుగా ఈ 'దేవదాసు' పాట చూడు. పార్వతికి పెళ్ళైపోయింది. దేవదాసుకి ఇంక అంతా అంధకారమే! 'నెరవేరని ఈ మమకారాలేమో.. ' అంటూ ఘంటసాల గానం రాబోయే ఘోరమైన, దుర్మార్గమైన ఏడుపు సన్నివేశాలకి ప్రేక్షకుల మూడ్‌ని ప్రిపేర్ చేస్తుంది. ఇక్కడ ఈ పాట లేకుండా దేవదాసు తాగుడు మొదలెట్టేస్తే ప్రేక్షకులకి దేవదాసు పట్ల సానుభూతి అంతగా ఉండేది కాదు."




"చూశావు గదా! సినిమా టెక్నిక్ పట్ల ఎంతో అవగాహన, వాయిస్ మీద గొప్ప కంట్రోల్ ఉంటే తప్ప స్వరంలో అంత దుఃఖం పలకదు శిష్యా! దటీజ్ ఘంటసాల. ఏమంటావు?"

"కాదంటే మీరూరుకోరుగా!"

"ఋజువు చూపినా కూడా నీ బుర్రలో జ్ఞానద్వారాలు తెరుచుకోవట్లేదేమి శిశువా? అయితే ఇప్పుడు 'దొంగరాముడు' పాట చూడు. పాటలోనే కొంతకథ నడిపించేశాడు కె.వి.రెడ్డి. కాబట్టి సన్నివేశాలకి క్లుప్తత వచ్చింది. ఇటువంటి సారోఫుల్, బ్యాక్ గ్రౌండ్ పాటల్ని అనేక సినిమాల్లో ఘంటసాల రోట్లో వేసి చితక్కొట్టేశాడు. చపాతి పిండిలా పిసికేసాడు."



"ఎలా ఉంది?"

"గురూ గారు! నాకు సావిత్రి భలేగుంది."

"శిష్యా! నీకు విషయం మీద ఫోకస్ లేదు. అందుకే ఘంటసాలని వదిలేసి సావిత్రిని చూశావు. ఆడలేడీసుపై నీ దృష్టి మరలే అవకాశం లేకుండా ఇప్పుడు నీకు స్త్రీ పాత్ర లేని 'ఆత్మబంధువు' పాట చూపిస్తాను. చూడు."

"బాబోయ్! ఇప్పుడింకో పాట చూళ్ళేను. ఒప్పుకుంటున్నాను. ఘంటసాల గొప్పగాయకుడు."

"ఈ ముక్క నీ హృదయంలోంచి తన్నుకుంటూ రావాలి, నోట్లోంచి కాదు. ఈ 'ఆత్మబంధువు' పాట చూస్తే ఘంటసాల ఘనతేమిటో నీకే అర్ధమౌతుంది."




"గురూ గారు! నాదో డౌటు. అసలు సిన్మా మధ్యలో ఈ బ్యాక్ గ్రౌండ్ పాట లెందుకు? హాయిగా డ్యూయెట్లతో సిన్మా లాగించెయ్యొచ్చుగా?"

"మంచి ప్రశ్నడిగావు! పూర్వం సిన్మాల్లో కథ ఉండేది. మోటార్ సైకిల్ నడిపేప్పుడు క్లచ్‌తో ఎక్కువసేపు పనుండదు. కానీ మోటర్ సైకిల్ డ్రైవింగులో క్లచ్ అత్యంత ముఖ్యమైనది. అది లేకండా గేర్లు మార్చలేం. క్లచ్ నొక్కి గేరు మార్చినట్లు.. పాత సినిమాల్లో దర్శకులు 'ఘంటసాల బ్యాక్ గ్రౌండ్ సాంగ్' అనే క్లచ్ నొక్కి కథకి గేర్లు మార్చేవాళ్ళు. నువ్వీ సినిమాలు పూర్తిగా చూస్తేగాని ఈ పాటల పరమార్ధం తెలీదు."

"అద్సరే గానీ.. ఈ పాటలు ఇంత బాగా ఇంకెవరూ పాడలేరంటారా?"

"పాడలేకేం? పాడతారు. అయితే.. ఘంటసాల తప్ప ఇంకెవరు పాడినా ఆ పాట ఏడిపించేట్లు ఉండదు. ఏడిసినట్లుంటుంది. అదీ విషయం."

"ఏంటో గురూ గారు! మీరేమో ఇంత నిక్కచ్చిగా చెబుతున్నారు. ఈ సంగతులే నేను బయట చెబుతుంటే నా స్నేహితులకి కోపమొస్తుంది."

"ఓరి పిచ్చి నాగన్నా! అందరి మనోభావాలు గౌరవిస్తూ కూర్చోడానికి నువ్వేమన్నా కాంగ్రెస్ హై కమాండువా? 'కాఫీ రుచి కషాయం కన్నా మిన్న' అని చెబితే కొందరు కషాయ ప్రేమికుల మనోభావాలు దెబ్బతినొచ్చు. అంతమాత్రాన మన అభిప్రాయాలు చెప్పకుండా ఎలా ఉంటాం?"

"అవును గదా!"

"అవును. ఇకనుండీ నిన్ను ఎవరేమన్నా పట్టించుకోకు. ఘనమైన ఘంటసాల గానం గూర్చి గళమెత్తి గర్జించు. అర్ధమైందా?"

"చిత్తం. నేనలా చెయ్యాలంటే ఇప్పుడు మీరు నన్నొదిలి పెట్టాలి. శెలవు!"


(photos courtesy : Google)

Tuesday 22 January 2013

బి.చంద్రశేఖర్ కి నివాళులు.


నా మిత్రుడు బి.చంద్రశేఖర్ ఇక లేడు.

ఇది నాకు భరింపరాని దుఖాన్ని కలిగిస్తుంది.

నేస్తం! నీతో గడిపిన ప్రతిక్షణం నాకిక తీపి జ్ఞాపకాలేనా!

కన్నీళ్ళు నా కళ్ళని మసకబారిస్తున్నాయి.

వేదనతో మెదడు మొద్దుబారిపొయింది.

చంద్రా!

ఎందుకింత హడావుడిగా వెళ్ళిపొయ్యావు??????????

Monday 21 January 2013

అవే కళ్ళు!


భయంగా ఉంది. దడగా ఉంది. కాళ్ళల్లో వణుకు. అప్పటికీ భయమేసినప్పుడల్లా కళ్ళు మూసుకుంటూనే ఉన్నాను. అయినా లాభం లేకపోతుంది. భీతి గొలిపే శబ్దాలతొ హాలంతా మారుమోగుతుంది. సినిమాలో ఎప్పుడు ఎవడు చస్తాడోనని టెన్షన్తో వణికి చస్తున్నాను.

అసలు ఇంట్లోనే ఉండిపోతే హాయిగా ఉండేది. నాకు బుద్ధి లేదు. హాయిగా రాము గాడితో గోళీలాట ఆడుకుంటే పొయ్యేది. నా సినిమా పిచ్చే నా కొంప ముంచింది.  పోయిపోయి ఈ భయానక సినిమాలోకొచ్చి పడ్డాను. 'హే భగవాన్! ఈ సినిమా తొందరగా అయిపోయేట్లు చెయ్యి తండ్రి!'

నాకు సినిమాలంటే వెర్రి అభిమానం. సినిమా హాల్ గేట్ దగ్గర టిక్కెట్లు చించే వాళ్ళు నా హీరోలు. వెనక బొక్కల్లోంచి సినిమా వేసే ప్రొజక్షనిస్టులు నా దృష్టిలో గొప్ప ఇంజనీర్లు. వాళ్ళని కళ్ళార్పకుండా ఎడ్మైరింగ్ గా చూసేవాడిని. ఇంచక్కా రోజూ సినిమా అన్ని ఆటలు ఫ్రీగా చూస్తున్న అదృష్టవంతులు వారు.. కొద్దిగా కుళ్ళుగా ఉండేది.

ఆ రోజుల్లోనే పెద్దయ్యాక సినిమా హాల్లోనే ఏదోక ఉద్యోగం చెయ్యాలని నిర్ణయించేసుకున్నాను. అయితే ఎవరన్నా అడిగితే 'పెద్దయ్యాక డాక్టర్నవుతాను' అని గొప్ప కోసం అబద్దం చెప్పేవాడిని. ఏ ఉద్యోగం చేసినా.. ఎంత సంపాదించినా.. రోజుకి కనీసం మూడు సినిమాలు చూడాలని మాత్రం ఎప్పుడో డిసైడయిపొయ్యాను. జేబు నిండుగా డబ్బులుంచుకుని కూడా సినిమా చూడని ఈ పెద్దవాళ్ళు ఎంత అజ్ఞానులో కదా!

ఇంతటి సినిమా పిచ్చి గల నేను.. పుట్టి బుద్ధెరిగిన నాటి నుండి సినిమా చూడ్డానికి వచ్చిన ఏ అవకాశాన్ని వదులుకోలేదని మనవి చేసుకుంటున్నాను. రోజుకో సినిమా చూసే అదృష్టాన్ని ప్రసాదించమని మా బ్రాడీపేట శివాలయంలో నుదుటిన అడ్డంగా విబూది రాసుకుని, ఎగ్గిరి గంట కొట్టి మరీ ప్రార్ధించేవాణ్ని.

దేవుడు దయామయుడు. బాలల పక్షపాతి. అందుకే నా సినిమా వీక్షక యజ్ఞం అవిచ్చిన్నంగా కొనసాగింది. అయితే అన్ని రోజులు మనవి కావు. నా జీవితంలో ఓ దుర్దినాన.. చిన్న మావయ్య, అన్నయ్య సినిమాకి బయలుదేరారు. మా బ్రాడీపేటలో గల ఏకైక సినిమా హాలు లక్ష్మీ పిక్చర్ ప్యాలెస్. అందులో ఏదో 'అవేకళ్ళు' అనే సినిమా అట. అందునా అది పంచ రంగుల చిత్రం. వదలివేయు నా తరమా! నేనూ బయల్దేరాను.

సినిమా అంతా రంగుల మయం. మనసంతా ఆనందంతో నిండిపోయింది. ఎప్పుడూ చూసే బ్లాక్ అండ్ వైట్ సినిమాల్లో తెల్లగా కనిపించే ఆకాశం ఇప్పుడు నీలంగానూ, నల్లగా కనబడే రక్తం ఎర్రగానూ కనిపిస్తుంటే.. చాలా ఎక్సైటింగ్ గా అనిపించింది. సినిమా సరదాగా మొదలైంది. కానీ క్రమేపి హత్యలతో సస్పెన్స్ గా మారిపోయింది. ఒక్కొక్క క్యారెక్టర్ చచ్చిపోసాగింది. సినిమా సరీగ్గా అర్ధమై చావట్లేదు గానీ.. బాగా భయం వెయ్యసాగింది.

ఉన్నట్లుండి సినిమా హాలు ఒక స్మశానంగానూ, ప్రేక్షకులంతా నన్ను పీక్కుదినబోయే రక్తపిశాచాల్లాగానూ కనిపించసాగారు. ఏమిటి నాకీ దుస్థితి? ఈ భీకర సినిమాలో ఇట్లా ఇరుక్కుపోయానేంటబ్బా! మొత్తానికి చివరకి హంతకుడెవరో తెలిసింది. (అందరూ అనుకున్నట్లు రాజనాల హంతకుడు కాదు.) ఆ హంతక విలన్ హీరో కృష్ణ చేతిలో చావను కూడా చచ్చాడు. ఇక్కడ భయంతో నేను చచ్చే చావు చస్తున్నాను. హాల్లో లైట్లేశారు. హమ్మయ్య! బ్రతుకు జీవుడా అనుకుంటూ హాల్లోంచి బయటపడ్డాను.

రాత్రి సరీగ్గా నిద్ర పట్టలేదు. పంచరంగుల సినిమా అని ముచ్చటపడ్డాను గానీ.. ఆ ఎర్రటి నెత్తురు గుర్తొస్తేనే భయమేస్తుంది. నిద్రలో ఒక పీడ కల. సినిమాలో కనిపించిన హంతకుడు నన్నూ చంపేశాడు. నా ఒళ్ళంతా ఒకటే నెత్తురు. ధారలుగా కారిపోతుంది. ఆ నెత్తురుతో పక్కంతా చల్లగా అయినట్లు అనిపించింది. ఆ తరవాత ఏమైందో గుర్తు లేదు!

తెల్లవారింది. ఎవరో అరుస్తున్నారు. ఎవరు చెప్మా? ఇంకెవరు? అక్క! ఎవర్నో తిడుతుంది. గుడ్లు నులుముకుంటూ, బాగా మెలకువ తెచ్చుకుని, కళ్ళు చిలికించి చూశాను. అక్క తిట్టేది ఎవర్నో కాదు. నన్నే! గదంతా బాత్రూం కంపు.

"అమ్మడూ! వాడి పక్కబట్టలు విడిగా ఒక బకెట్లో నానబెట్టవే. కనబడిన ప్రతి అడ్డమైన సినిమాకి పోవడం.. రాత్రుళ్ళు పక్క ఖరాబు చెయ్యడం. దొంగ గాడిద కొడుకు. ఆ ఉచ్చగుడ్డలు వాడితోనే ఉతికిస్తే గాని బుద్ధి రాదు." నాన్న ఎగురుతున్నాడు.

అమ్మ అన్నయ్యని కేకలేసింది. "చిన్నపిల్లల్ని అట్లాంటి సినిమాలకి ఎవరైనా తీసుకెళ్తారా? ఆ దరిద్రపుగొట్టు సినిమా చూసి బిడ్డ దడుచుకున్నాడు. పాపం! వాడు మాత్రం ఏం చేస్తాడు." అంటూ 'నేరం నాది కాదు.. సినిమాది' అని తేల్చేసింది.

సిగ్గుతో, లజ్జతో.. అవమాన భారంతో.. తేలు కుట్టిన దొంగవలె (దొంగలనే తేళ్ళు ఎందుకు కుడతాయో!) నిశ్శబ్దంగా అక్కణ్ణుంచి నిష్క్రమించాను. ఇదీ నా 'అవేకళ్ళు' కథ. మిత్రులారా! ఇక్కడ దాకా చదువుకుంటూ వచ్చినందుకు ధన్యవాదాలు. ఆ కంటితోనే ఈ సూపర్ హిట్ సాంగ్ కూడా చూసి ఆనందించండి.

(

photo courtesy : Google)

Tuesday 15 January 2013

చదువే ఒక రోగం!


అమెరికా వాసియైన డా.రావ్.పి.పచ్చిపులుసు తెలుగోత్తేజంతో ఇండియాకి తిరిగొచ్చిన విధం "డా.రావ్ కష్టాలు" అనే పోస్టులో చదివారు. ఆ విధంగా మాతృభూమిపై మమకారంతో తన సొంత ఊరైన గుంటూరులో ఆస్పత్రి ఓపెన్ చేశాడు డా.రావ్.

గుంటూరులో ఆస్పత్రులన్నీ కిటకిటలాడుతూ కొత్తపేట ఓల్డ్ క్లబ్ రోడ్ లోనే ఉంటాయి. ఆ వీధిలోనే ఓ కాంట్రాక్టర్ రెడ్డిగారు ఈ మధ్య కొత్తగా ఐదంతస్తుల మేడ కట్టారు. డా.రావ్ తన సైకియాట్రీ ఆస్పత్రి కోసం అందులో మొదటి అంతస్తు అద్దెకి తీసుకున్నాడు.

ఇండియాలో తన కార్యాలు చక్కబెట్టిన వెంకట్రావంటే డా.రావ్ కి ప్రత్యేక అభిమానం. పైగా తన క్లాస్మేట్. అంచేత వెంకట్రావుకి హాస్పిటల్ ఎడ్మినిష్ట్రేటివ్ వ్యవహారాలు అప్పగించాడు. సైకియాట్రీలో డిప్లొమా ఉన్న ఒక డాక్టర్ని అసిస్టెంట్ గా కూడా నియమించుకున్నాడు. వెంకట్రావ్ ఆస్పత్రి ప్రారంభానికి మంచి ప్రచారం కల్పించాడు. అందువల్ల మొదటి రోజే పేషంట్లతో ఆస్పత్రి కళకళ లాడుతుంది.

ఆ రోజు కొత్తపేట శివాలయంలో ప్రత్యేక పూజలు చేయించాడు డా.రావ్. మనసంతా హాయిగా, ప్రశాంతంగా ఉంది. 'కల నిజమాయెగా.. కోరికలు తీరెగా.. ' అని పాడుకుంటూ తన ఆస్పత్రికి చేరుకున్నాడు. ఆస్పత్రిలో వెయిటింగ్ హాల్లో ఉన్న పేషంట్లని చూసుకుని తృప్తిగా తల పంకించాడు.

కన్సల్టేషన్ చాంబర్లో తన రివాల్వింగ్ చైర్ లో కూర్చున్నాడు. కాలింగ్ బెల్ నొక్కాడు. నర్స్ లోపలకోచ్చింది.

"చూడండి సిస్టర్! నాకు పేషంట్లు దేవుడితో సమానం. డబ్బు ప్రధానం కాదు. నేను చాలా ఎకడెమిక్. వారికి సరైన సలహా ఇవ్వడమే నా కర్తవ్యం." అని చిన్నపాటి లెక్చర్ ఇచ్చాడు. నర్స్ వినయంగా తలాడించింది.

"మొదటి పేషంటుని పంపండి." నర్సుకి చెప్పాడు.

"నమస్కారం డాక్టర్ గారు!" అంటూ ఓ నడివయసు జంట లోపలకొచ్చింది. పక్కన ఓ పధ్నాలుగేళ్ళ కుర్రాడు. బెదురు చూపులు చూస్తూ లోపలకోచ్చాడు. ఇంతలో పక్క గదిలోంచి హడావుడిగా డా.వెంకట్రావొచ్చాడు.

"వీరు మా బావమరిదికి తెలిసినవాళ్ళు. ఈయన మిర్చి కమిషన్ వ్యాపారం చేస్తాడు. వాళ్ళబ్బాయికి ఏదో ప్రాబ్లం ఉందిట. నీ సలహా కోసం వచ్చారు." అని డా.రావ్ కి చెప్పి.. "అన్ని విషయాలు వివరంగా చెప్పండి. సార్ చాలా పెద్ద డాక్టరు గారు." అని వారికి భరోసా ఇచ్చి నిష్క్రమించాడు వెంకట్రావ్.

ఆ జంట డా.రావ్ ని ఎగాదిగా చూశారు. తెల్లగా, బక్కగా, బట్టతలతో, కళ్ళజోడుతో అచ్చమైన, స్వచ్చమైన అనాసిన్ మాత్రల ప్రకటనలో కనబడే డాక్టర్లా ఉన్న డా.రావ్ రూపం వారికి తృప్తినిచ్చింది.

"నమస్తే! కూర్చోండి." అంటూ ఎదురుగానున్న కుర్చీల్ని ఆఫర్ చేశాడు డా.రావ్.

డా.రావ్ టేబుల్ మీదనున్న కేస్ షీట్ పై బుల్లి అక్షరాలతో 'శ్రీరామ' అని రాసుకుని వాళ్ళకేసి చూశాడు. భర్తకి నలభైయ్యేళ్ళు ఉండొచ్చు. ఎత్తుగా, చామన చాయగా ఉన్నాడు. అతని భార్య ఎర్రగా, పొట్టిగా, బొద్దుగా ఉంది. కంగారుగా, ఆందోళనగా కూడా ఉంది. వారి పిల్లవాడు బక్కగా, పొట్టిగా ఉన్నాడు. ముఖానికి మందపాటి కళ్ళజోడు కూడా ఉంది. ఆ అబ్బాయి ముఖంలో ఇందాకటి బెరుకు తగ్గింది. ఏదో దీర్ఘాలోచనలో ఉన్నట్లుగా పరాకుగా ఉన్నాడు.

కుర్చీలో పూర్తిగా కూర్చోక ముందే ఆ పిల్లాడి తల్లి చెప్పడం మొదలెట్టింది.

"డాక్టరు గారు! మా అబ్బాయికి ఈ మధ్య చదువు మీద ఏకాగ్రత తగ్గింది సార్! చదువు కోకుండా దిక్కులు చూస్తున్నాడు. అసలే పరీక్షలు దగ్గర కొస్తున్నాయ్. నాకు భయంగా ఉంది." అంటూ కంగారు పడసాగింది.

"అప్పుడే ఫైనల్ ఎక్జామ్స్ మొదలయ్యాయా!" అడిగాడు డా.రావ్.

"అబ్బే! దానికింకా చాలా టైముందండి. ఇవ్వాళ శుక్రవారం. వీక్లీ టెస్ట్ దగ్గర కొచ్చేస్తుంది." అన్నది ఆ ఇల్లాలు.

డా.రావ్ కి వీక్లీ టెస్ట్ అంటే ఏంటో అర్ధం కాలేదు. తనదైన ధోరణిలో నెమ్మదిగా చెప్పసాగాడు.

"చదువులో కాన్సంట్రేషన్ లాప్స్ కి ఫిజికల్ ఫిట్నెస్ లేకపోవడం కూడా ఒక కారణం కావచ్చు. ఉదయాన్నే మీ అబ్బాయితో గేమ్స్ ఆడించండి."

ఆవిడ హడావుడిగా అందుకుంది.

"గేమ్స్ ఆడటం మా ఇంటా వంటా లేదు. అయినా ఆ పాడు గేమ్స్ ఆడితే టైం వేష్టయిపోదూ? మా అబ్బాయి ఉదయాన్నే మూడింటికే లేస్తాడు. అయిదున్నర దాకా చదువుకుంటాడు. గబగబా తయారై ఆరింటికల్లా స్కూల్ కి వెళ్ళిపోతాడు. ఉదయం ఆరున్నర నుండి రాత్రి పదిన్నర దాకా స్కూల్లోనే ఉంటాడు."

డా.రావ్ కి కొద్దిగా కళ్ళు తిరిగాయి. ఎందుకైనా మంచిదని టేబుల్ పై చేతులు పెట్టుకున్నాడు.

"అంతసేపు స్కూల్లో ఏం చేస్తాడు?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు.

తల్లి ఉత్సాహంగా చెప్పసాగింది.

"సాయంత్రం ఆరింటి దాకా రెగ్యులర్ స్కూల్. తరవాత ఎనిమిదింటి వరకు స్టడీ అవర్స్. ఆ తరవాత పదిన్నర దాకా ట్యూషన్. పదకొండింటికి ఇంటికొస్తాడు. ఇంట్లో కనీసం పన్నెండుదాకా అయినా చదువుకోవాలి గదా! కానీ చదవడు. ఒకటే దిక్కులు చూస్తుంటాడు. కునికిపాట్లు పడుతుంటాడు. అప్పటికీ నేను అరుస్తూనే ఉంటాను."

"ఏం బాబు? చదువు కష్టంగా తోస్తుందా?.. " ఆ అబ్బాయిని అడగబోయాడు డా.రావ్.

అప్పటిదాకా నిరాశగా, నిర్లిప్తంగా ఎటో చూస్తున్న ఆ కుర్రాడు నిదానంగా రావ్ వైపు తల తిప్పాడు. సందేహిస్తూ ఏదో చెప్పడానికి నోరు తెరిచాడు.

ఆ కుర్రాడు సమాధానం చెప్పేలోగా తల్లి అందుకుంది.

"అబ్బే! అదేం లేదండి. మావాడు పొద్దస్తమానం చదువులోనే బతుకుతుంటాడు. మొన్నామధ్య మంటల జొరంతో కూడా రోజంతా చదివాడు. మా బాబుకెప్పుడూ ఫస్ట్ మార్క్ వస్తుందండీ!"

డా.రావ్ అయోమయంగా చూసాడు. ఇంతలో డా.వెంకట్రావ్ వచ్చి పక్కగా నున్న సోఫాలో కూర్చున్నాడు. జరుగుతున్న సంభాషణ ఫాలో అవ్వసాగాడు.

"ఫస్ట్ మార్కులోచ్చేట్లయితే ఇక చదువుకోకపోవడం ఏంటి?" డా.రావ్ ధర్మసందేహం.

ఈసారి తండ్రి అందుకున్నాడు.

"మావాడికి ఎప్పుడూ 99.9 మార్కులోస్తాయి సార్! మొన్న స్లిప్ టెస్ట్ లో 99.8 మాత్రమే వచ్చాయి. ప్రిన్సిపాల్ మమ్మల్ని పిలిపించి పిల్లాడికి చదువు మీద శ్రద్ధ తగ్గుతుందని హెచ్చరించాడు."

డా.రావ్ కి అంతా గందరగోళంగా ఉంది. కేస్ షీట్ పై 'శ్రీరామ' తరవాత ఏ రాయాలో అర్ధం కాకుండా ఉంది.

"అంత సమయం చదువుకోవటం సరియైన పధ్ధతి కాదు. మీరు బాబుకి కల్చరల్ యాక్టివిటీస్ పట్ల ఆసక్తి కలిగేట్లు చేస్తే మంచింది." నిదానంగా, మెల్లగా ఆన్నాడు డా.రావ్.

తలిదండ్రులకి అర్ధం కాలేదు. డా.రావ్ ధోరణి వాళ్లకి అనుమానం కలగజేసింది. బాగా చదువుకోడానికి మందివ్వమంటే ఆటలు, పాటలు అంటాడేంటి!

"ఈ రోజుల్లో, ఈ కాంపిటీషన్లో కనీసం వంద మార్కులైనా రాకపోతే మా అబ్బాయి భవిష్యత్తు పాడైపోతుంది డాక్టర్ గారు. మా అబ్బాయి అమెరికా వెళ్ళి మంచి పొజిషన్లో స్థిరపడాలని మా కోరిక. మీరు పెద్ద అమెరికా డాక్టరు. అందుకే మీమీదే ఎంతో ఆశ పెట్టుకుని వచ్చాం. మా బాబుని మీరే రక్షించాలి సార్!" దుఖంతో గొంతు రుద్దమవుతుండగా.. ఆ మహాఇల్లాలు అసలు సంగతి చెప్పేసింది.

డా.రావ్ నొసలు చిట్లించాడు. "మీ పిల్లవాణ్ణి అంతసేపు చదువులో.. " అంటూ చెప్పబోతుండగా.. అప్పటిదాకా ఈ సంభాషణని ఫాలో అవుతున్న వెంకట్రావ్ రంగంలోకి దిగాడు.

"నువ్వు వాళ్లకి ఏదోటి ప్రిస్క్రైబ్ చేసి పంపు. తరవాత మాట్లాడతాను." అంటూ ఇంగ్లీషులో డా.రావ్ కి చెప్పాడు.

"ఏం రాయమంటావ్? పిల్లవాణ్ని చదువుతో హత్య చేసే కార్యక్రమం నడుస్తుంది. ఆ స్కూల్ మీద పోలీస్ కంప్లైంట్ ఇస్తాను." ఇంగ్లీషులోనే అన్నాడు డా.రావ్ కోపంగా.

వెంకట్రావ్ హడావుడిగా టేబుల్ మీదనున్న ప్రిస్క్రిప్షన్ ప్యాడ్ మీద ఒక ఖరీదైన బి కాంప్లెక్స్ టానిక్ పేరు గెలికాడు.

"డాక్టర్ గారు మీ బాబుకి ఏకాగ్రత, జ్ఞాపక శక్తిని విపరీతంగా పెంచే మందు చెప్పారు. వారు చెప్పిన మందునే నేను రాసిస్తున్నాను. ఈ మందు బాబు చదువుకునే సమయంలో గంటకి రెండు స్పూన్లు చొప్పున నీళ్ళతో కలిపి తాగించాలి. వంకాయ, గోంగూర లాంటివి పెట్టకండి. మజ్జిగ ఇవ్వండి. పెరుగు దగ్గ్గరకి రానీయొద్దు." అంటూ జాగ్రత్తలు చెప్పి, మందుల చీటీ వాళ్ళ చేతులో పెట్టాడు.

ఆ కాగితాన్ని చూసుకుని తల్లి ఆనంద పడిపోయింది. తండ్రికి మాత్రం అమెరికా డాక్టర్ కన్నా గుంటూరు డాక్టరే నచ్చాడు. ఇద్దరూ తమ నిర్వికార, నిశ్శబ్ద కొడుకుతో నిష్క్రమించారు.

గదిలో రెండు నిముషాలు నిశ్శబ్దం.

కొంతసేపటికి "సారీ!" అన్నాడు వెంకట్రావ్.

'ఎందుకిలా చేసావ్?' నాగేశ్వర్రావు బి.సరోజాదేవిని చూసినట్లు చూసాడు డా.రావ్.

"మిత్రమా! మొదటి కేసుతోనే నువ్వు డిస్టర్బ్ అవ్వడం నాకు ఇష్టం లేదు. గుంటూరులో పిల్లల్ని రోజుకి ఇరవై గంటలు చదివిస్తుంటారు. ఆ మిగిలిన నాలుగ్గంటలు కూడా ఎలా చదివించాలా అని తలితండ్రులు ప్లాన్లు వేస్తుంటారు. ఈ కేస్ ఆ రకం ప్లాన్లేసే బ్యాచ్! రోజంతా మాట్లాడినా కూడా ఈ కేస్ పూర్వాపరాలు నీకర్ధమయ్యే చాన్స్ లేదు. నువ్వు చెప్పే సైకాలజికల్ యాస్పెక్ట్స్ వాళ్ళు ఒప్పుకునే అవకాశమూ లేదు. అంచేత ఏదో రాసిచ్చేశాను. నీకు టైం సేవయ్యింది. వాళ్ళూ శాటిస్ఫై అయ్యారు." ఫ్రాంక్ గా చెప్పాడు వెంకట్రావ్.

అంతా శ్రద్ధగా విన్నాడు డా.రావ్. కొద్దిసేపు ఆలోచించాడు.

"పిల్లలు చదువు పేరిట ఇంత ఘోరంగా హింసింపబడుతుంటే గవర్నమెంట్ ఏం చేస్తుంది?" క్యూరియాస్ గా అడిగాడు డా.రావ్.

'అమ్మయ్య! ఈ మెంటల్ డాక్టర్ నన్ను అపార్ధం చేసుకోలేదు.' అనుకుంటూ నిట్టూర్చాడు వెంకట్రావ్. ఆపై అమాయకుడైన  తన స్నేహితుణ్ని జాలిగా చూశాడు.

"నువ్విక్కడే ఉంటావుగా! నిదానంగా అన్నీ తెలుస్తాయిలే!" అంటూ ఏదో ఫోన్ వస్తే పక్క గదిలోకి వెళ్ళాడు వెంకట్రావ్.

బుర్ర గోక్కుంటూ.. కాలింగ్ బెల్ నొక్కుతూ.. "నెక్స్ట్" అన్నాడు నర్సుతో డా.రావ్!


(pictures courtesy : Google)

Friday 11 January 2013

ఘంటసాలా! ఓ ఘంటసాలా!

"ఘంటసాల గొప్పేంటో నాకర్ధంకాదు. ఆయనకా స్వరం దేవుడిచ్చిన వరం, అందులో పదోవంతు వాయిస్ నాకున్నా ఆంధ్రదేశాన్ని ఊపేసేవాణ్ణి." అనేవాడు నా స్నేహితుడు.

"నిజమేకదా!" అనుకునేవాణ్ణి.

మరి మన తెలుగువారిలో ఘంటసాలంతటి చక్కటి గాత్రం కలవారెవరూ లేరా? ఉండొచ్చు. ఘంటసాలకున్నంత శాస్త్రీయ సంగీత పరిజ్ఞానం కలవారు ఇంకెవరూ లేరా? ఉండొచ్చు. మరి మనం ఘంటసాలనే ఇంకా ఎందుకు తలచుకుంటున్నాం? ఇందులో మతలబు ఏమిటి? విషయం నా స్నేహితుడు చెబుతున్నంత సింపుల్ కాదు.

సినిమా పాటలకి ఒక ప్రత్యేకత ఉంటుంది. సినిమా అనేది దృశ్యరూపం. తెరపై సన్నివేశాలు నడుస్తుంటయ్, పాత్రధారులు నటిస్తుంటారు. ప్రేక్షకులు కథలో లీనమైపోతారు, వున్నట్లుండి పాట మొదలవుతుంది. అప్పటిదాకా తన గొంతుతో మాట్లాడిన పాత్రధారి హఠాత్తుగా గాయకుని గొంతులోకి మారిపోతాడు. ప్రధాన నటుడు సినిమాలో యెక్కువసేపు కనపడతాడు, ప్రేక్షకులతో కనెక్ట్ కావడానికి అతనికి కావలసినంత సమయం ఉంటుంది. ఆ సౌలభ్యం గాయకులకి ఉండదు, వారి సమయం పాటకే పరిమితం. ఆ కొద్దినిముషాల్లోనే నటుణ్ణీ, సన్నివేశాన్నీ ఎలివేట్ చెయ్యగలగాలి.

నా వాదనకి ఉదాహరణగా 'పాండురంగ మహత్యం' పాటని ప్రస్తావిస్తాను. కాళ్ళు కోల్పోయిన పుండరీకుడు 'అమ్మా అని అరచిన ఆలకించవేమమ్మా, ఆవేదన తీరు రోజు ఈ జన్మకి లేదా' అంటూ తలిదండ్రుల కోసం పరితపిస్తూ పాడతాడు. పాట చివర్లో 'అమ్మా! నాన్నా!' అంటూ ఆర్తనాదాలు చేస్తూ ప్రేక్షకుల గుండెల్ని పిండేస్తాడు.

సినిమాకి ఎంతో ముఖ్యమైన ఈ సన్నివేశాన్ని గొప్పగా ఆవిష్కరించడంలో ఘంటసాల గాత్రం పాలు చాలా ఎక్కువ. మిగిలిన కొద్దిపనీ పూర్తిచెయ్యడం రామారావుకి చాలా ఈజీ అయిపోయింది. ప్రతిభావంతుడైన గాయకుడు సన్నివేశస్థాయిని ఎంతగా ఎలివేట్ చెయ్యగలడో చెప్పడానికి ఇదో మంచి ఉదాహరణ.

పాత తెలుగు సినిమాల్ని జాగ్రత్తగా గమనిస్తే.. నే చెప్పేవిషయం అర్ధమవుతుంది. ఘంటసాల స్వరం కథలో ఇమిడిపోతుంది, కథని ముందుకు నడిపిస్తుంది. ఇదేమంత సామాన్యమైన విజయం కాదు. అయితే ఘంటసాల గానం ఈ పనిని ఫిల్టర్ కాఫీ తాగేసినంత అవలీలగా, అలవోకగా చేసేసింది - దటీజ్ ఘంటసాల! 

(fb post 8/6/2017)

Monday 7 January 2013

దేవుడు చేసిన మనుషులు!


"అయాం సారీ! నేను వైజాగ్ రావట్లేదు." పొద్దున్నే మావాడి ఫోన్.

ఒక క్షణం మావాడు చెప్పేది అర్ధం కాలేదు. నా చిన్ననాటి స్నేహితులు అనేక దేశాల్లో స్థిరపడ్డారు. ఎవరు ఇండియా వచ్చినా రోజంతా ఏదోక ఊళ్ళో.. ఓ హోటల్ రూంలో కబుర్లు చెప్పుకుంటూ కాలం గడిపేస్తాం.

సిగరెట్లతో, సింగిల్ మాల్ట్ తో.. కబుర్లు నిరంతరంగా అలా సాగిపోతుంటాయి. అవొక అరాచక దుష్ట దుర్మార్గ వికృత నికృష్ట పిశాచాల శిఖరాగ్ర సమావేశాలు. ఇవి మా స్నేహబృందానికి అత్యంత ఇష్టం. ఇటువంటి పరమ పవిత్రమైన ప్రోగ్రాం ఒకటి రేపు వైజాగ్ లో ఉంది.

"నిన్నటిదాకా వస్తానని ఎగిరావుగా. అంతలోనే ఏం రోగమొచ్చింది?" కోపంగా అన్నాను.

"అర్జంటుగా పనొకటి.. " నసిగాడు మా వాడు.

"నాకు తెలుసు. నీ భార్య వద్దనుంటుంది." నిష్టూరంగా అన్నాను.

"ఈ మధ్యనే గదా హైదరాబాదులో కలుసుకున్నారు. మళ్ళీ అంతలోనే ఎందుకని మా ఆవిడ అంటుంది." హత్యానేరం ఒప్పుకుంటున్న వాడిలా గొణిగాడు.

"అది ఆవిడ అభిప్రాయం. ఆవిడేమీ మనకి ప్రోగ్రాం డైరక్టర్ కాదు. నీ అభిప్రాయమేంటి? అది చెప్పు." గద్దించాను.

"మా ఆవిడని కాదని రావాలంటే నాకు భయంగా ఉంది." వణుకుతున్న కంఠంతో అన్నాడు మావాడు.

"అట్లా చెప్పడానికి నీకు సిగ్గుగా లేదూ! ఒక పన్జెయ్యి. నీ భార్య మెళ్ళో మంగళ సూత్రం ఉంది కదా! దాన్ని నీ మెళ్ళో వేసుకో. పొద్దున్నే లేచి ఆవిడ కాళ్ళకి దణ్ణం పెట్టుకుని.. చీపురుతో వాకిలి చిమ్ముతూ 'ముత్యమంతా ఛాయ ముఖమంతా' అంటూ పాడుకో. ఆ తరవాత అంట్లు తోముకుంటూ తరించు." కసిగా అన్నాను.

"నువ్వలా అంటుంటే దిగులేస్తుంది. ఏదోక ఉపాయం ఆలోచించాలి.. " బేలగా అన్నాడు.

"చించకు. నువ్వు బాపు సినిమాలో సంగీతవి. విశ్వనాథ్ సినిమాలో జయప్రదవి. తాజ్ హోటల్లో కసబ్ వి." కర్కశంగా అన్నాను.

"ఏదోటి చెయ్యాలి. ఆలోచిస్తున్నాను." నీరసంగా అన్నాడు.

"అవును. తప్పకుండా చెయ్యాలి. నీ భార్య కాళ్ళ దగ్గర తోక ముడుచుకుని పడుకోవాలి!" అంటూ విసుగ్గా ఫోన్ కట్ చేశాను.

ఛీ.. ఛీ.. లోకంలో ఇట్లాంటి వెధవలు కూడా ఉంటారా! పనికిమాలిన సన్నాసి. ఇట్లాంటి దుష్టుల్ని దున్నపోతుల్తో కుమ్మించాలి. పూర్తిగా మూడాఫ్ అయిపొయింది.

ఇటువంటి సమయంలో.. మనశ్శాంతి కోసం యూట్యూబ్ లో పాత తెలుగు సినిమా పాటలు చూడటం నాకు అలవాటు, ఇష్టం. ఇప్పుడు ఒక మంచి పౌరాణిక చిత్రం పాట చూస్తాను. మరింత హాయిగా ఉంటుంది.

ఇంకెందుకాలస్యం? యూట్యూబ్ లోకి వెళ్లాను. నా అభిమాన నటుడు ఎన్టీఆర్. అన్నగారు! నమస్తే! నా అభిమాన గాయకుడు ఘంటసాల. మాస్టారు! మీకు పాదాభివందనం. ఏవిటబ్బా ఈ పాట? ఓహో! కృష్ణార్జున యుద్ధం. కె.వి.రెడ్డి కళాఖండం. కృష్ణుడి పాట. బాగుబాగు. ఇప్పుడే చూచెదను. ప్రశాంతత నొందెదను.




పాట చూస్తుంటే స్టార్ హోటల్లో పెసరట్టు తిన్నంత వికారంగా అనిపించింది. ఉన్న నాలుకకి మందేస్తే కొండ నాలుక పోయినట్లు.. ప్రశాంతత కోసం యూట్యూబ్ లో కెళితే.. అశాంతతతో మనసంతా అల్లకల్లోలమై పోయింది. కె.వి.రెడ్డి వంటి మహానుభావుడు కూడా ఇట్లాంటి పాటల్ని చిత్రీకరిస్తే ఇక మగవాడి మొర ఆలకించే వారెవరు?

అయినా ఈ కృష్ణుడి కిదేం బుద్ధి! పదహారు వేల మంది భార్యలున్నారు గదా. ఎవరోకరి ఇంటికెళ్ళి.. ఏ గుత్తొంకాయ కూరతోనో నాలుగు ముద్దలు తిని హాయిగా దుప్పటి కప్పుకుని బజ్జోవచ్చు గదా! తగుదునమ్మా అంటూ కిరీటాన్ని తన్నించుకున్నదే గాక.. సత్యభామ కాలు కందిపోయిందేమోనని ఆందోళన చెందుతున్నాడు. చూడబోతే మావాడి వంటి భార్యా బానిసలకి ఈ శ్రీకృష్ణుడే ఆది పురుషుని వలె గోచరించుచున్నాడు.

సర్లే! పొరబాటున ఓ పాట చూసితిని. అన్నీ అలాగే ఉండాలని లేదు. ఇప్పుడు ఇంకో విడియో చూసి సేద తీరెదను. ఎన్టీఆర్, ఘంటసాల కాంబినేషన్ గిట్టుబాటుగా లేదు. వీళ్ళని వదిలేసి వేరొకరి విడియో చూస్తే! నో.. నో.. అట్లా పార్టీలు మార్చడానికి నేనేమన్నా పొలిటీషియన్నా! కాదు గదా! అంచేత.. ఇంకొకటి చూద్దాం. కావున.. ఇంకో పాట..మళ్ళీ ఎన్టీఆర్, ఘంటసాల కాంబినేషన్ లోనే.




చచ్చితిని. ఈ పాటలో కూడా కృష్ణుడు మళ్ళీ సత్యభామతో కిరీటాన్ని తన్నించుకున్నాడు. దానికి తోడు పాట చివర్న నంది తిమ్మన 'పారిజాతాపహరణం' పద్యమొకటి! చిరాకేసింది. లాప్ టాప్ షట్ డౌన్ చేశాను. కాఫీ తాగుతూ.. ఆలోచించసాగాను. బుర్ర పనిచెయ్యడం మొదలెట్టింది.

ఈ భార్యలతో తన్నించుకోడంలో నాకు అర్ధం కాని మర్మమేదో దాగియున్నది. ఎన్టీఆర్ అంతటి వాడే ఒకసారి ఎస్.వరలక్ష్మి, ఇంకోసారి జమున.. కాళ్ళ దగ్గరకి చేరాడంటే.. నా అవగాహనలో లోపమేమన్నా ఉందా!

అందునా మావాడి భార్య గట్టిది. ఒకసారి పండక్కి పట్టుచీర కొన్లేదని ఉరేసుకోబోయింది. ఆవిడ స్థూలకాయురాలు కావున తాడు తెగి కిందబడింది గానీ.. లేకపోతే పోలీసుల చేతిలో మావాడి తాడు తెగేది! మావాడు అర్భకుడు. అమాయకుడు. వీధి కుక్కని చూస్తేనే వణికిపోతాడు. అట్లాంటిది.. భార్యకి ఎదురొడ్డి ఎలా పోరాడగలడు? అయ్యో! మిత్రమా! నీ సాధక బాధలు గుర్తించక ఎన్నేసి మాటలన్నాను! ఈ పాపిని క్షమించు.

ఇంతలో మావాడి ఫోన్.

"మిత్రమా! కాకిలా నీకు నూరేళ్ళాయుష్షు. నేనే ఫోన్ చేద్దామనుకుంటున్నా. నువ్వు వైజాగ్ రావద్దులే. నీ సమస్య నాకర్ధమైంది. ఇందాక నోరు చేసుకున్నాను. సారీ!" అన్నాను.

"నువ్వెందుకు సారీ చెబుతున్నావో నాకర్ధం కావట్లేదు. నువ్వు నా కళ్ళు తెరిపించిన జ్ఞానివి. నువ్వా మాత్రం నన్ను తిట్టకపోతే.. జీవితంలో స్నేహితులతో కలిసి మందు కొట్టడాన్ని మించిన ధర్మం వేరేది లేదనే జ్ఞానోదయం నాకు అయ్యేది కాదు. నాకు పట్టుదల పెరిగేదే కాదు. అందుకే రోశయ్య లాంటి నేను రాజశేఖరరెడ్డిలా అయిపోయ్యాను. నా భార్యని ఒప్పించేశాను."

"ఎలా?" ఆసక్తిగా అడిగాను.

"నీకు తెలుసుగా.. మా ఆవిడ నాగార్జున ఫ్యాన్. అంచేత కల్యాణ్ జ్యూయెలర్స్ లో హారం కొనిస్తానని ప్రామిస్ చేశాను. పనీపాట లేకుండా బేకార్ గా రోడ్లంట తిరిగే మా బావమరిదికి ఉద్యోగం చూపిస్తానని కూడా నొక్కి వక్కాణించాను. మన ప్రోగ్రాంకి పర్మిషన్ సంపాదించాను. నన్ను ఎంతో ప్రేమగా తిట్టి నా కళ్ళు తెరిపించావ్. నీకు థాంక్స్! మన వైజాగ్ టికెట్లు కన్ఫర్మ్ అయ్యాయా?" ఉత్సాహంగా అడిగాడు.

"జాగ్రత్త. ఇబ్బందుల్లో పడతావేమో!" హెచ్చరించాను.

"అయితే ఏంటంటా?" అంటూ ఓ నిర్లక్ష్యపు నవ్వు నవ్వి..

"గాడిద గుడ్డేం కాదు. అంతోటి చంద్రబాబే ఎడాపెడా వాగ్దానాలు చేసేస్తుంటే ఆఫ్టరాల్ నేనెంత? అప్పుడు సంగతి అప్పుడే చూసుకోవచ్చులే! ఇంతకీ టికెట్లు కన్ఫర్మ్ అయ్యాయో లేదో చెప్పలేదు." అన్నాడు.

"నిన్ననే అయ్యాయి. సాయంత్రం కలుద్దాం." అంటూ నవ్వుతూ ఫోన్ పెట్టేశాను.

అమ్మయ్య! ఇప్పుడు నా మనసు ప్రశాంతంగానే కాదు.. ఆనందంతో తుళ్ళితుళ్ళి పడుతుంది. ఉత్సాహంతో ఎగిరెగిరి పడుతుంది.

చివరితోక..

నాకు ఈ పోస్టులో ఉంచిన రెండు పాటలు చాలా ఇష్టం. ఆ ముక్క రాసి లింక్ ఇచ్చేసి ఊరుకొవచ్చు.

కానీ.. ఇంతలో ఎప్పుడో చూసిన లారల్ అండ్ హార్డీ మూవీ గుర్తొచ్చింది. తన భర్త ఆలివర్ హార్డి, స్టాన్ లారల్ తో తిరిగి చెడిపోతున్నాడని.. హార్డి భార్య అతన్ని బయటకి పోనివ్వకుండా కాపలా కాస్తుంది.

ఆ స్టోరీ ఐడియా.. కృష్ణుడి పాటలకి కలిపేసి సరదాగా రాసేశాను.

(photo courtesy : Google)

Tuesday 1 January 2013

తెలుగు సినీహీరోల విధి (రేప్ నేపధ్యంలో)


కొందరు దేశం ముందుకు పోతుందంటారు. ఇంకొందరు వెనక్కి పోతుందంటారు. సామాజిక, ఆర్ధిక, రాజకీయ కోణాల నుండి రోజూ అనేక విశ్లేషణలు. ఎందరో మహానుభావులు. అందరికీ వందనాలు. నేను ఆర్కెలక్ష్మణ్ కామన్ మేన్ లాంటివాడిని. అంచేత నాకు మాత్రం దేశం స్థిరంగానే ఉందనిపిస్తుంది!

ఒక్కో దేశానికి ఒక్కో సమస్య. ఏ సమస్యనీ ఇంకో సమస్యతో పోల్చడానికి లేదు. మనది అన్నం సమస్యయితే  అమెరికా వాడిది ఆయుధాల సమస్య. సరే! ఈ సమస్యలతో కాపురం చేస్తూ.. వాటి పరిష్కార మార్గాలకై అన్వేషణ చేస్తూ.. మానవ సమాజం, నాగరికత ముందుకు పురోగమిస్తుంది. అయితే ఆ పురోగమనం అంగుళాల్లో ఉందా.. అడుగుల్లో ఉందా అన్నది కూడా చర్చనీయమే! ఇక్కడి దాకా నాకు పేచీ లేదు.

ఐతే.. కొన్ని  అమానవీయ  సంఘటనలు  విన్నప్పుడు  గుండె  కలుక్కుమంటుంది. ఢిల్లీలో జరిగిన రేప్ మనని వెంటాడుతూనే ఉంటుంది. కుటుంబంలో సొంత మనిషి చనిపోయినంత దుఖం. ఇలాంటి సంఘటనలు మనిషి మనుగడకే ప్రమాదం. ఇవి ఇక ఎంత మాత్రం జరగరాదు.

కారంచేడు, చుండూరు మారణ హోమాలకి ఈ దేశ చరిత్రలోనే మూలాలున్నాయి. రైతుల అత్మహత్యలు ఈ దేశరాజకీయ పార్టీల క్షమించరాని నిర్లక్ష్యం కారణంగా ఉంది. కానీ.. పాశవికంగా రేప్ చేసి.. హత్య చెయ్యడం, చేతబడి పేరుతో సజీవ దహనాలు, ఏసిడ్ దాడులు మన అజ్ఞానానికి, అహంకారానికి, దుర్మార్గత్వానికి ప్రతీకలు.

సామాజిక, రాజకీయ అవగాహనతో చక్కటి విశ్లేషణలు చేస్తూ.. ప్రజాసంక్షేమం గూర్చి ఆలోచన చేస్తున్న మేధావులకి మన దేశంలో కొదవ లేదు. దురదృష్టవశాత్తు.. వారి ఆలోచనలు చేరవలసిన వారికి చేరడం లేదు. నేర మనస్తత్వం కలవాడు ఇవేవీ పట్టించుకోడు. వాడికి చదువు లేకపోవచ్చు. ఉన్నా పత్రికలు చదవకపోవచ్చు.

మన సమాజంలో  చాలా స్పష్టమైన డివిజన్  ఉంది. చదువుకునే అవకాశం లేక, ఆ చదువు ఇచ్చే జ్ఞానం పొందే అవకాశం లేనివారు ఒక కేటగిరీ. చదువుకున్నప్పటికీ.. ఆ చదువు.. తమ ఉద్యోగ అర్హతగా మాత్రమే చదివే డిగ్రీ రాయుళ్ళు. వీరిది ఇంకో కేటగిరీ. రెండో ప్రపంచయుద్దం ఎందుకు జరిగిందో కూడా తెలీని 'విద్యావంతుల్ని' నేను చూశాను. ఇది కూడా నిరక్షరాస్యతే!

మానవ సమాజం గూర్చి కనీస అవగాహన లేని వారిలో నేర మనస్తత్వం ఎక్కువగా ఉండి ఉండొచ్చు.. అని అనుకుంటున్నాను. వీరిని ఎడ్యుకేట్ చెయ్యడానికి ఆవేశంతో లక్ష బ్లాగులు రాసినా మనకి మిగిలేది వేళ్ళ నొప్పి  మాత్రమే! అయితే వీరిని చాలా ప్రతిభావంతంగా ఎడ్యుకేట్ చెయ్యొచ్చు. ఎలా? ఎలానో చెప్పడానికి.. నేను ఇప్పుడు మన ఆంధ్ర రాష్ట్రం గూర్చి మాత్రమే ప్రస్తావిస్తాను.

మనం తెలుగువాళ్ళం. మనకి భయంకరమైన సినిమా పిచ్చి. ఒకప్పుడు తమిళ తంబిలకీ పిచ్చి ఉండేది. ఇప్పుడు మనం వారిని దాటేసేశామా? సరే! ఎవడి పిచ్చి వాడికానందం. నేను సినిమా చూసేవాళ్ళని ఎగతాళి చేస్తున్నానని అనుకోకండి. ఒకప్పుడు నేనూ ఆ పిచ్చలో బ్రతికినవాణ్ణే.

సినిమాలు చూడ్డం అనేదేమీ దేశ సేవ కాదు. దురద పెడితే వీపు గోక్కోడం లాంటిది. అయితే మనకున్న ఈ దురద రోగాన్నే వైద్యం కింద మారిస్తే ఎలా ఉంటుంది?! ఇక్కడ రోగాన్నే వైద్యానికి ఉపయోగించుకోవడం.. అనగా  ఈ సినిమా పిచ్చినే వాడుకుంటూ సమాజాన్ని ఎడ్యుకేట్ చెయ్యాడానికి ప్రయత్నం జరగాలి. (అట్టడుగు సమాజంలో సినిమా హీరోల రీచ్, పెనిట్రేషన్ గణనీయంగా ఉంటుంది.)

ఇప్పుడు నా నమ్మకానికి కారణమైన ఉదాహరణని మీకు చెబుతాను. నేను హౌజ్ సర్జన్సీ  చేసే రోజుల్లో ఒక పేషంటుతో పాటు ఎక్కువమంది ఎటెండెంట్స్ వచ్చినప్పుడు.. అంతమంది జనాల  మధ్య వైద్యం చెయ్యవలసిన ఇబ్బందిని తప్పించుకోవటానికి.. ఒక చిన్న ఎత్తు వేసేవాళ్ళం. 'అర్జంటుగా బ్లడ్ కావాలి. బ్లడ్ బ్యాంక్ కి వెళ్ళి మీ బ్లడ్ శాంపిల్స్ పరీక్షకివ్వండి.' అని చెప్పంగాన్లే.. ఒక్క నిముషంలో వార్డ్ మొత్తం ఖాళీ అయిపొయ్యేది! ముఖ్యమైన కుటుంబసభ్యులే మిగిలేవాళ్ళు. హాయిగా వైద్యం చేసుకునేవాళ్ళం. ఈ ఉదాహరణ ఎందుకు రాస్తున్నానంటే ఒకప్పుడు రక్తం ఇవ్వాలంటే ఒణికి పొయ్యేవాళ్ళం అని చెప్పడానికి.



ఇప్పుడు ధైర్యంగా రక్తదానాన్ని వలంటీర్ చేస్తున్నారు. కారణం.. చిరంజీవి. లక్షమంది మేధావులు లక్ష వ్యాసాలు రాసి ఉండవచ్చు. ప్రచారానికి ప్రభుత్వం లక్షల కోట్లు ఖర్చు చేసి ఉండొచ్చు. కానీ.. రక్తదానం విషయంలో సామాన్య జనంలో ఉండే సందేహాలు తొలగించడంలో చిరంజీవి పాత్ర చాలానే ఉంది. ఇందుకు మనం చిరంజీవిని హృదయపూర్వకంగా అభినందించాలి. తమ అభిమాన అన్నయ్య కోసం తమ్ముళ్ళు క్యూలో నించుని మరీ రక్తం ఇచ్చారు. దీనికి విపరీతమైన ప్రచారం వచ్చింది. రక్తదానంపై  చాలామందికి అపోహలు తొలిగిపొయ్యాయి. 


అంతర్జాతీయంగా నటీనటులు అనేక రాజకీయ సమస్యలపై ప్రజల, ప్రభుత్వాల దృష్టిని ఆకర్షించడానికి ఎరస్టులకి కూడా వెనుకాడట్లేదు. జార్జ్ క్లూనీ అంతటి పెద్ద నటుడే నిరసన తెలుపుతూ సూడాన్ ఎంబసీ ముందు బేడీలు వేయించుకున్నాడు. ఆస్కార్ ఎవార్డ్ విన్నర్ సీన్ పెన్ చాలా చురుకైన రాజకీయవాది. హిందీ నటుడు బలరాజ్ సహానీ  కమ్యూనిస్టు పార్టీలో పనిచేశాడు. ఎమర్జన్సీలో దేవానంద్, కిషోర్ కుమార్లు చాలా ఇబ్బందుల్ని ఎదుర్కొన్నారు.

నేనయితే అల్ప సంతోషిని. తెలుగు నటీనటుల దగ్గరనుండి గొప్ప పొలిటికల్ ఏక్టివిటీ ఆశించట్లేదు. సినీనటులు అద్దాల మేడల్లో ఉంటారు. వారి సమస్యలు వారివి. ప్రభుత్వాలు వారిపై ఆదాయపు పన్ను దాడి లాంటి అనేక ఎత్తుగడలతో  నియంత్రించవచ్చు. కాబట్టి వీరు గిరిజనుల భూమి సమస్య, మూలపడుతున్న ప్రజారోగ్యం లాంటి హాట్ టాపిక్స్ జోలికి వెళ్ళనవసరం లేదు. అమీర్ ఖాన్ లాగా సాఫ్ట్ టార్గెట్స్ ని ఎంచుకుని.. ఒక గొప్ప  సోషల్ యాక్టివిస్ట్  పోజులు కూడా కొట్టవలసిన అవసరం కూడా లేదు.

మహేష్ బాబు కోకకోలాతో కోట్లు సంపాదించాడు. మంచిది. దీపం ఉండగానే ఇల్లు చక్కబెట్టు కోవాలి. అంచేత ఇంకా సంపాదించుకోమనే నా సలహా. జూనియర్ ఎన్టీఆర్ కూడా నవరత్న ఆయిల్ తో పాటుగా ఇంకొన్ని బ్రాండ్స్ కి అంబాసిడర్ గా ఉండాలని కోరుకుంటున్నాను.

అయితే.. వరంగల్ లో విద్యార్ధినులపై ఏసిడ్ దాడి జరిగినప్పుడు.. మన పాపులర్ హీరోలు ఒక ప్రెస్ కాన్ఫరెన్స్ పెట్టి.. తీవ్రంగా ఖండిస్తూ మాట్లాడినట్లయితే సమాజానికి చాలా మంచి జరిగేదని నా అభిప్రాయం. ఆ ఇంపాక్ట్  చాలా బలంగా ఉంటుంది. మన తెలుగు సినిమా హీరోలు ఎందుకనో తమకి మాత్రమే సాధ్యమయ్యే ఎవేర్ నెస్ కార్యక్రమాలు  చెయ్యట్లేదు!

మన హీరోలు స్త్రీలపై అత్యాచారాలకి వ్యతిరేకంగా (ప్రకటనల తరహాలో) సందేశమివ్వాలి. వారి సందేశానికి ప్రభుత్వం విస్తృతమైన ప్రచారం కల్పించాలి. చిరంజీవి కల్పించిన రక్తదాన కాంపెయిన్ వంటిది.. స్త్రీలపై అత్యాచార వ్యతిరేకతలో కూడా జరగాలి. మన హీరోలు అత్యాచారాల్ని వ్యతిరేకించే యువతకి రోల్ మోడల్ గాను.. బ్రాండ్ ఎంబాసిడర్లు గానూ వ్యవహరించాలి. తమ అభిమానుల్ని ఈ కాంపెయిన్ లో పాల్గొనేలా మోటివేట్ చెయ్యాలి. ఇది ఈ సమాజ పౌరులుగా హీరోల ప్రాధమిక బాధ్యత. నటులు ఈ విధంగా చేసే విధంగా తెలుగు సమాజం కూడా వారిపై వత్తిడి తీసుకురావాలి.

సరే! మన హీరోలు కల్పించే ప్రచారం మూలాన.. 'సమాజంలో ఆడవారిపై దాడులు ఏమాత్రం  తగ్గలేదు.' అనుకుందాం. అంటే దానర్ధం.. 'ఫలానా హీరోని సినిమాలో ఐతే సరదాగా చూస్తాం. అంతేగానీ.. మాకు నీతులు బోధించడానికి అతనెవరు?' అనుకున్నారనుకోవాలి.

అప్పుడు మన మాస్ ప్రేక్షకులు తెలివైనవాళ్ళని.. వాళ్ళు చూపించే అభిమానం కేవలం వినోదపరమైందేనని.. అనవసరంగా తెలుగు హీరోల ప్రభావాన్ని అతిగా అంచనా వేసుకుని.. టైం వేస్ట్ చేసుకున్నామని అర్ధమౌతుంది. ఇదీ నాకు శుభవార్తే! ప్రజలు 'కేవలం వినోద సాధనంగా సినిమాల్ని చూస్తామే తప్ప.. వాస్తవప్రపంచంలో మా సొంత అభిప్రాయాలు మాకున్నయ్!' అని చెబుతుంటే అది శుభవార్త గాక మరేమవుతుంది?

చివరి తోక..

ఈ పోస్ట్ లో వార్తాపత్రికలు చదవని.. సినిమాలు విరివిగా చూసే వ్యక్తుల్ని ఎడ్యుకేట్ చెయ్యడం గూర్చి మాత్రమే రాశాను. కేవలం వీరు మాత్రమే భావి నేరస్థులనే అభిప్రాయం నాకు లేదు. కానీ వీరు మన సమాజంలో చాలా ముఖ్యమైన సెక్షన్. నేను క్లాస్ బయాస్డ్ కాదు. గమనించగలరు.