కథ రాసేద్దామనే దుస్సాహసం, పూర్తి చెయ్యలేని అసహయం ---
ఒక చల్లని సాయంకాలం, పక్షుల కిలకిలలు, కోయిల కుహుకుహులతో వొడలు (తినే వడలు కాదు) పులకరించగా.. మనసు ఆనందంతో గంతులేసింది.
ఇట్లాంటి సమయాల్లో ప్రతివ్యక్తీ తనకి నచ్చిన విషయాల్ని ఆలోచిస్తాడు. కిరాయి హంతకుడు తను చెయ్యబొయ్యే హత్యకి స్కెచ్ రచిస్తే, రసికోత్తముడు ముండల కంపెనీ కొత్తపిట్ట గూర్చి ఆలోచిస్తాడు. రాక్షస ప్రేమికుడు చెయ్యబొయ్యే బలాత్కారం గూర్చి ఆలోచిస్తే, తిండిపోతు వెధవ బూందీలడ్డుని తల్చుకుని లొట్టలేస్తాడు.
ఇలా ఒక్కో కేటగిరీ వాడు తమతమ స్పెషాలిటీ సంబంధిత ఆలోచనల్ని చేస్తాడు. ఇంతమందిని పలువిధములుగా పులకింపజేసిన ప్రకృతికి పులకరించకపోడానికి నాకేం తక్కువ? అంచేత నేనూ తీవ్రంగా పులకించేసాను. కానీ పులకించేశాక ఏం చెయ్యాలో అర్ధం కాలేదు. కొద్దిసేపు తీవ్రంగా ఆలోచించిన తరవాత 'ఒక గొప్పకథ రాసెయ్యాలి' అని నిర్ణయించేసుకున్నవాడనై.. laptop వొళ్ళో పెట్టేసుకుని (ఆ రోజుల్లో ఫోన్లో రాయడం నాకు తెలీదు).. కథ టైపడం మొదలెట్టాను.
తెలుగు సాహిత్యంలో రావిశాస్త్రిని మించిన మొనగాడు లేడు (ఉన్నాడని ఎవరైనా చెప్పినా ఒప్పుకోడానికి నేను సిద్ధంగా లేను). రావిశాస్త్రి తనకి తెలిసిన ప్లీడర్లు, దొంగల గూర్చి రాశాడు. అంచేత గురువుగార్ని ఫాలో అయిపోతూ నేనూ డాక్టర్లు, పేషంట్ల గూర్చి ఒక కథ రాయాలని డిసైడ్ అయిపొయ్యాను. రాయడానికి ఒక లైన్ తళుక్కుమంది. 'వార్నీ, కథ రాయడం అంటే ఇంతేనా' అనుకుని టైపుతూ వెళ్లిపొయ్యాను. సాయంకాలం రాత్రిగా మారింది. కొద్దిసేపటికి వేళ్లు నొప్పెట్టి, విసుగ్గా అనిపించింది. 'హాయిగా సింగిల్ మాల్ట్ చప్పరిస్తూ ప్రకృతిని ఎంజాయ్ చెయ్యక, ఈ కథ రాసే కూలిపని నేనెందుకు చెయ్యాలి?' అనే ధర్మసందేహం కలిగి, టైపడం ఆపేశాను.
కొద్దిసేపటికి 'నన్నేం చేస్తావ్?' అంటూ నే టైపిన కథ ట్రాఫిక్కులో చిక్కుకుపోయిన చిన్నపిల్లాళ్లా నన్ను దీనంగా ఆడిగినట్లనిపించింది. నిజమే! ఇప్పుడీ stillborn baby ని నేనేం చెయ్యాలి? 'డోంట్ వర్రీ, నీకు తర్వాతెప్పుడైనా మార్పులు చేర్పులూ చేసి ప్రాణం పోస్తాలే!' అని సముదాయించి దాన్ని డ్రాఫ్టుగా అవతల పడేశాను.
తరవాత అప్పుడప్పుడూ కథ గూర్చి గుర్తొచ్చినా.. 'కథకులు గొప్పవారు. వ్యక్తుల్నీ, సమాజాన్నీ లోతుగా, సునిశితంగా పరిశీలించిన మేధావులు. నాకు సాధారణ విషయాలు తెలుసుకోడానికే బుర్ర సహకరించదు. అటువంటి నేను కథ రాయడమా!' అని నవ్వుకోడం మినహా, దాన్ని పట్టించుకున్న పాపాన పోలేదు.
అదీగాక - సాయంకాలం పక్షుల కిల కిలాలు, కోయిల కుహుకుహులు నాకు మళ్లీ వినిపించలేదు, మూడూ రాలేదు. కాబట్టి కథని ఎడిట్ చేసే అవకాశం రాలేదు.
ఇదంతా యెందుకు రాస్తున్నానంటే - ఆ కథని వెదికి గుంజుకొచ్చి ఇక్కడ పోస్ట్ చేద్దామని. పోస్ట్ చెయ్యడం ఎందుకంటే - దాన్ని ఓ సాయంత్రం కూచుని రాశాను కాబట్టి.. ఎక్కడో ఒకచోట పోస్ట్ చేస్తే కథ 'అనుకుని' నేను చేసిన కూలిపనికి ఒక logical conclusion ఇచ్చేశానన్న తృప్తి కోసం.
ఇప్పటిదాకా నా 'పూర్తికాని కథ' ఆడియో రిలీజ్ ప్రోగ్రాం చదివారు. త్వరలో అసలు కథ చదువుతారు. కథని సరిచేసే ఓపిక లేనందున మీకు అనేక టైపో కనిపించవచ్చు. అందుగ్గానూ నన్ను క్షమించాలని మందుగా.. సారీ, ముందుగా కోరుకుంటున్నాను. ఇక్కడదాకా చదూకుంటూ వచ్చినందుకు ధన్యవాదాలు/కృతజ్ఞతలు (రెంటికీ తేడా తెలీనందున ఫోర్స్ కోసం రెండూ వాడేశాను).
(fb post)
