'పిచ్చి' ఉపదేశం

అనగనగా ఓ ఊరు. ఆ ఊళ్ళో ఓ పిచ్చిడాక్టరు. పిచ్చోళ్ళకి వైద్యం చేసీచేసీ ఆ పిచ్చిడాక్టరుకి విసుగొచ్చింది. తదుపరి ఓ అనుమానం కలిగింది.

'అసలు పిచ్చింటే ఏమిటి? ఇంతకీ పిచ్చి నాకా? నా రోగులకా?'. 

ఈ ప్రశ్నలకి సమాధానాల కోసం రాత్రింబగళ్ళు తీవ్రంగా యోచించాడు. బుర్ర వేడెక్కిందిగానీ ప్రయోజనం లేకపోయింది. ఈ సందేహాలు తీరకుండా తనకి వైద్యం చేసే అర్హత లేదనే నిర్ణయానికి వచ్చేశాడు.

అది దండకారణ్యం. అంతటా దట్టమైన చెట్టు, చేమలు, పాము పుట్టలు. వాటిమధ్య తీవ్రంగా, ప్రశాంతంగా తపస్సు చేసుకొంటున్నాడు మహాముని నిగమశర్మ. మునిని చూడంగాన్లే ఆనందంతో పిచ్చిగంతులు వేశాడు మన డాక్టరు. కొద్దిసేపటికి కాళ్ళు నొప్పెట్టి, తన సమస్యని పరిష్కరించమని మునిగారిని దీనంగా వేడుకొన్నాడు.

అట్టకట్టి దురద పుడుతున్న గెడ్డాన్ని గోక్కుంటూ కొద్దిసేపు ఆలోచించాడు నిగమశర్మ. పిమ్మట మందహాసంతో -

               

"పిచ్చివాడా! ఈ ప్రపంచంలో పిచ్చిలేని ప్రాణి లేదు. ఈ సంగతి తెలీని పిచ్చివెధవలు నీ పిచ్చివైద్యానికి పిచ్చిడబ్బులు ఇస్తుంటే, పిచ్చిపిచ్చిగా సంపాదించుకోక ఈ పిచ్చిఆలోచనలేల?" 

               

"కానీ - నాకు పిచ్చొళ్ళతో మాట్లాడిమాట్లాడీ పిచ్చిపిచ్చిగా, తిక్కతిక్కగా ఉంటోంది స్వామీ."

"ఓయీ వెర్రి వైద్యశిఖామణీ ! దానికి ఓ తరుణోపాయం వుంది. తిక్కతిక్కగా వున్నప్పుడల్లా నీ వెర్రిమొర్రి ఆలొచనలన్నీ రాస్తుండు. నీకు పిచ్చిబరువు తగ్గుతుంది. నీ రాతలు చదివినవారికి పిచ్చెక్కుతుంది."

              

"అప్పుడు వాళ్ళకి పిచ్చెక్కి ఇదే ఆయుధం నా మీద ప్రయోగిస్తే?"

              

"ఆ భయం నీకు వలదు నాయనా! ప్రస్తుత ప్రపంచంలో ఎవరికీ నీ ప్రేలాపనలు చదివే తీరిక లేదు." 

             

"ఎవరూ చదవనప్పుడు నా పిచ్చిభారం తగ్గేదెలా? వారికి ఎక్కేదెలా? నాకు తృప్తిగా ఉండేదెలా?"

              

నిగమశర్మకి పూజాసమయం ఆసన్నమైంది. అడుగుతున్న పిచ్చిసందేహాలకి  చిర్రెక్కుతోంది. 

       

"ఓయీ వెర్రి వైద్యాధమా! ఓ పని చెయ్యి!"

            

"సెలవివ్వండి గురువర్యా!" 

      

"రేపట్నుండీ బస్టాండులో బజ్జీలు అమ్ముకో. నీకు ఈ సందేహాల బాధా, నాకు నీ ప్రశ్నల గోలా తప్పుతాయి."

      

"స్వామీ!"

(రావిశాస్త్రి 'పిపీలికం' గుర్తొస్తే సంతోషం.)