Friday 29 November 2013

పి.లీల.. నాకు భలే ఇష్టం


నాకు చిన్నప్పట్నుండి చాలా ఇష్టాలున్నాయి, కొన్ని అయిష్టాలూ ఉన్నాయి. అయితే - ఇష్టమైనవి ఎందుకిష్టమో, ఇష్టం లేనివి ఎందుకయిష్టమో చెప్పగలిగే జ్ఞానం అప్పుడు లేదు.

'ఇప్పుడు చిన్నవాణ్ణి కదా! పెద్దయ్యాక అన్ని కారణాలు తెలుస్తాయిలే.' అని సరిపుచ్చుకునేవాణ్ని.

దురద్రుష్టం! పెద్దయ్యాక కూడా జ్ఞానానికి సంబంధించి నా పరిస్థితిలో పెద్ద మార్పు లేదు.

నా జీవితంలో మొట్టమొదటగా నే విన్న పాట అమ్మ పాడింది. కావున నాకు తెలిసిన మొదటి గాయని అమ్మే. ఇదేమంత విశేషం కాదు. చాలామందికి వారి తల్లులే ప్రధమ గాయకులు. అయితే నే చెప్పేది 'చందమామ రావే! జాబిల్లి రావే!' టైపు పాట కాదు. చక్కటి సినిమా పాట. ఎలా? ఎప్పుడు?

చిన్నప్పుడు రోజూ అమ్మ పక్కలో పడుకునేవాణ్ని. అందుకొక బలమైన కారణం ఉంది. అమ్మ తప్ప ఇంట్లో ఎవరూ నన్ను తమ పక్కలో పడుకోబెట్టుకోడానికి సాహసించే వాళ్ళు కాదు. ఒకరకంగా నేను వారి పక్కలో పడుకునే హక్కుని కోల్పోయాను. ఇది నా స్వయంకృతాపరాధం. 

స్కూల్లో అవుట్ బెల్లు.. స్నేహితులతో కలిసి పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లి రోడ్డు పక్కన పాసు పోసుకునేవాణ్ణి. కొద్దిసేపటికి ఎక్కడో చల్లగా అనిపించి మెళకువ వచ్చేది. పక్క దుప్పటి, నిక్కరు ముద్దగా తడిసిపోయుండేవి. ఇది కలా? నిజం కాదా?!

ఈ కల నాకు రాకుండా చెయ్యాలని ప్రతి రాత్రి దేవుడికి దణ్ణం పెట్టుకుని పడుకునేవాణ్ని. కానీ కల నుండి మాత్రం తప్పించుకోలేకపొయ్యేవాణ్ని! ఈ విధంగా ఆ కల నన్ను ప్రతి రాత్రీ వెంటాడగా.. అర్ధరాత్రి, నిద్రలో పక్క తడిపే కార్యక్రమం క్రమబద్ధంగా, నిర్విఘ్నంగా కొనసాగించాను. ఘోరమైన ఈ అలవాటు నాకు ఇంట్లో ఎవరి పక్కలోనూ స్థానం లేకుండా చేసింది.

అక్కైతే నన్ను తిట్టిపోసేది.

'ఒరే దున్నపోతా! నీకు మంచం ఎందుకురా? వెళ్లి ఆ బాత్రూములోనే పడుకుని చావు. నీకదే సరైన ప్లేసు.' ఎంత దారుణం! ఒక అర్భకుణ్ని ఇంతగా ఆడి పోసుకోవాలా? అయితే అక్క కోపానిక్కూడా ఒక కారణం ఉంది. మర్నాడు ఆ కంపుకొట్టే బట్టలు బక్కెట్లో ముంచేది అక్కే. అదీ సంగతి!

నాకేమో ఒక్కణ్ణే పడుకోడానికి బయ్యం. తెల్లచీర కట్టుకుని, జుట్టు విరబోసుకున్న ఓ ఆడమనిషి కిటికీలోంచి తొంగి చూస్తున్నట్లుగా అనిపించేది. అన్నట్లు ఆడదెయ్యాలు రంగు చీరలు ఎందుక్కట్టుకోవు? జడెందుకేసుకోవు? ఎందుకో ఇవ్వాల్టికీ నాకు తెలీదు.

ఈ విధంగా అందరి పక్కల నుండి బహిష్కృతుడనైన నేను.. నెమ్మదిగా అమ్మ పక్కలోకి చేరేవాణ్ని. అమ్మ నన్నెప్పుడూ ఏమీ అన్లేదు. 'కొన్నాళ్ళకి ఆ అలవాటు పోతుందిలే' అని ధైర్యం కూడా చెప్పేది. అమ్మ నాకు నిద్రోచ్చేదాకా పాట(లు) పాడేది. ఈ (లు) ఎందుకంటే .. మొదటి పాట పూర్తయ్యేలోపే నిద్ర పొయ్యేవాణ్ణి. కాబట్టి నేను నిద్ర పోయింతర్వాత అమ్మ ఇంకేమన్నా పాటలు పాడేదేమో నాకు తెలీదు.

అమ్మ రోజూ పాడే ఆ పాట - 'ఓహో మేఘమాల! నీలాల మేఘమాల! చల్లగా రావేలా, మెల్లగా రావేల'. అమ్మ గానం అద్భుతంగా అనిపించేది. పాట వింటూ నిద్రోలోకి జారుకునేవాణ్ని. రేడియోలో, సినిమాల్లో.. ఎక్కడా, ఎవరూ అమ్మ పాడినంత బాగా పాడేవాళ్ళు కాదని నా నిశ్చితాభిప్రాయం.

ఇక్కడో సందేహం. ఇంత బాగా పాడే అమ్మ మరి సినిమాల్లో ఎందుకు పాడట్లేదు? బహుశా వంటకి ఇబ్బందవుతుందని నాన్న వద్దనుంటాడు. అయినా అమ్మకి ఓసారి సలహా ఇచ్చాను. 'అమ్మా! నువ్వు సినిమాలకి పాడు.' అమ్మ చాలాసేపు చాలా సంతోషించింది. నన్ను మురిపెంగా ముద్దు పెట్టుకుని 'ఈ పాట సినిమాలో పి.లీల పాడింది. లీల అద్భుతమైన గాయని.' అన్నది.

అందువల్ల - అమ్మకి ఎంతగానో నచ్చిన 'ఓహో మేఘమాలా!' పాటంటే నాక్కూడా ఎంతో అభిమానం ఏర్పడిపోయింది. అమ్మకి ఇష్టమైన పి. లీల నాక్కూడా అభిమాన గాయని అయిపొయింది. నాకు లీల గొంతు మృదువుగా, దయగా, ఆత్మీయంగా, లోతుగా, మార్దవంగా వినబడుతుంది. ఒకే గొంతు ఇన్ని 'గా'లుగా ఎలా వినిపిస్తుంది అని అడక్కండి. నాదగ్గర సమాధానం లేదు.

సినిమా పాటల పండితులు తమ పాండిత్య ప్రావీణ్యంతో తూకం వేసి.. లతా మంగేష్కర్, ఎస్.జానకి వంటివారు లీల కన్నా గొప్పగా పాడతారని తేల్చినచో తేల్చుగాక. నేనస్సలు పట్టించుకొను. ఎందుకంటే నాకు సంగీతం తెలీదు. పాట గొప్పగా పాడటం అంటే ఏంటో కూడా తెలీదు. అంచేత లీల గొప్ప గాయని అని వాదించి ఒప్పించలేను. కానీ - లీల ఎక్కాల పుస్తకంలో రెండో ఎక్కాన్ని పాటగా పాడినా నాకిష్టమే!

నాకు ఇష్టమైన అమ్మకి లీల ఇష్టం. ఎవరికైనా ఇష్టమైన వారికి ఇష్టమైనది ఇష్టంగా కాకుండా ఎలా ఉంటుంది? నేను లీలని ఇష్టపడటంలో నా పసితనం, నా కుటుంబం, అమ్మ నాకోసం పడ్డ కష్టాలు.. వంటి ఆత్మీయ జ్ఞాపకాలు కలగలిపి ఉన్నాయి. అందుకే లీల గానం నాకో మధురమైన అనుభూతి.

నాకెంతో ఇష్టమైన పాట యూట్యూబులో ఇస్తున్నాను. విని ఆనందించండి.



(photos courtesy : Google)